Snow White and the Huntsman

Er was eens een kwaadaardige koningin Ravenna (Charlize Theron) die haar kersverse koning vermoordde om over het rijk te kunnen regeren. Ze was ijdel en wist dat schoonheid macht betekende, maar tien jaar later bleek haar stiefdochter Sneeuwwitje (Kristen Stewart) de mooiste van het land te zijn. Sneeuwwitje ontsnapte uit de verderfelijke handen van de koningin regelrecht het duistere zwarte woud in. Maar de koningin had Sneeuwwitjes hart nodig en stuurde daarom de jager (Chris Hemsworth) achter haar aan om haar te doden, maar de jager besloot samen met Sneeuwwitje te vluchten. Samen met acht dwergen en de jonge hertog William (Sam Claflin) keerden ze terug om het kasteel en het rijk te verlossen van koningin Ravenna.

Niets aan de fantasie overgelaten

Dat de debuterende Britse regisseur Rupert Sanders uit de wereld van reclame en games komt, is overduidelijk in Snow White and the Huntsman. Er is veel, of beter gezegd alleen maar, aandacht besteed aan de vormgeving. Toegegeven, het ziet er allemaal mooi, fantasierijk en creatief uit, en het komt qua sfeer dichter bij het originele verhaal van de gebroeders Grimm dan de zoetsappige Disney-versie, maar daar blijft het dan ook bij. Het ziet er net iets te gelikt uit en de actiescènes zijn net iets te perfect gechoreografeerd, waardoor er niets aan de fantasie wordt overgelaten. Het verhaal daarentegen schort aan alle kanten en zit vol met overbodige verzinsels die niets te maken hebben met het originele sprookje.

De elementen die Sneeuwwitje symboliseren, zijn op één hand te tellen in Snow White en zijn bovendien zo verdraaid dat het een verhaal op zich zou kunnen zijn. Zo komen er geen zeven maar liefst acht dwergen, een trol en een dorp vol met verminkte vrouwen voor. Al deze en andere extra’s, zoals de jager uit de titel, voegen niets toe aan het verhaal en zijn louter opvulling voor de toch al langdradige film. Zelfs Sneeuwwitje is onherkenbaar als de stoere, slonzige heldin die het heft in eigen handen neemt en niet terugdeinst voor een beetje bloed. Aan het constant uitgestreken vlakke gezicht van Stewart is niet te lezen of ze dit spannend, verbazingwekkend of angstaanjagend vindt, dus gaan wij als kijker er maar vanuit dat dit het hoogtepunt is van Sneeuwwitjes carrière als prinses.

Schoonheid is macht

Theron redt de film enigszins en speelt de sterren van de hemel als de psychotische, ijdele, onzekere maar vooral jaloerse koningin. Schoonheid is macht, en dat zou je haast hier ook terecht denken. Ook al is ze volgens de spiegel aan de wand niet de mooiste van het land, ze is in ieder geval wel het interessantste personage. De titel ‘De koningin en de acht dwergen’ was misschien beter op zijn plaats geweest.