Even zwelt het geluid aan …

Eerst even dit: Nancy Brick had eigenlijk Nancy Brig moeten heten. ‘Nancy Brick’ is het favoriete liedje van Japi in De Uitvreter, het verhaal van Nescio, waar de band naar verwijst. Deze titel is een referentie aan ‘Nancy Brig’, een lied over de bemanning van een brigantijn (een tweemaster) die kannibalistisch wordt na geleden schipbreuk. Abusievelijk schreef Nescio ‘Brick’ in plaats van ‘Brig’ in zijn verhaal.

Licht deinend  

Belangrijker is dat deze eersteling van Nancy Brick bijzonder mooi is. Denk aan het muzikale universum van Ane Brun. Vol van eenvoud en zeggingskracht. Puur en oprecht. Schipbreuk en kannibalisme zijn niet de eerste zaken waar je aan denkt bij het beluisteren; je ziet eerder een diner voor je aan boord van een oud schip op een kalme, licht deinende zee. Met een goed gesprek over de mooie, soms droevige dingen des levens. En een glas rode wijn.

Zalvende zang
Nancy Brick is ontsproten aan het muzikale brein van Rieneke Batelaan en Ron Valeri. Batelaan is verantwoordelijk voor de zalvende zang, Valeri is de man achter de minimale begeleiding op piano en gitaar. Vanaf openingsnummer The Mountain neemt het duo je bij de hand voor een reis door hun dromerige, licht mystieke wereld. Een rustieke sfeer die aanhoudt tot het einde van het album. In ‘Since’ zwelt het geluid even aan, om snel weer te gaan liggen.

Eigen koers
Pastoraal, verstild en folky, zo zou je de tien liedjes van Nancy Brick kunnen typeren. Centraal staat het zuivere, sensitieve en melodieuze stemgeluid van Batelaan. Op de klanken van summier gitaarspel (zoals Ben Harper op zijn eerste album) vlindert haar stem een eigen koers. Sporadisch hoor je piano en hoorn. De opnames klinken intiem, alsof Batelaan kalmerend in je oor fluistert dat het allemaal wel goed komt. Maar helemaal zeker weet ze het ook niet. Een mooi debuut, dat is wel zeker.