Fotoverhalen voor de donkere winterdagen

In Half Life en Soho  staan unheimische zwart-wit fotoseries die de kijker niet willen plezieren. De nachtmerries van de fotografen Michael Ackerman en Anders Petersen zijn horrorstories voor de donkere winterdagen.  

Het Londense Soho komt er in de ogen van Petersen niet bepaald goed af. Hij zet het neer als een moderne versie van louche en verpauperd Londen dat we kennen uit Dr. Jeckyll & Mr. Hyde. Marginaliteit viert hoogtij met hoertjes, homo’s en straattuig. Hij wisselt dit af met details van de straat: gangen en etalages.

Ackerman kiest in Half Life voor een even onplezierige maar fictieve wereld. Uitgemergelde mensen op out-of-focus en korrelige foto’s. Met de serie te slecht belichte en bewogen foto’s lijkt het alsof een spokenjager zijn bewijslast wil laten zien. De beelden hebben een toevallige en documentaire toon. In de vlekken op de foto’s lijk je bijna een aura of aanwezigheid te voelen.

De hallucinante wereld van Ackerman is een bad trip. Een paranoïde aaneenschakeling van onherbergzame landschappen en kamers met daartussen mensen. Niemand van de geportretteerde levenden heeft een betrouwbaar vriendelijk gezicht, het gevaar loert overal. De kijker voelt zich geïsoleerd in deze kille omgeving.

Ackerman gebruikt voor de portretten ook found footage in de vorm van oude pasfoto’s met ingevallen gezichten, mensen die een zwaar leven hebben gehad. Net als de al overleden mensen van de pasfoto’s lijkt ook alles dat wel leeft al afgestorven. Ackerman bedient zijn publiek met een bedwelmende zwarte droom. Toch is Half Life net als Soho werk dat een positiever ingesteld publiek niet overtuigt.