Google berekent het noodlot

Sinds de verdwijning van haar zus is Marthe gepikeerd. Hoewel haar ouders het doodnormaal lijken te vinden dat Isobel zomaar op vakantie ging en niets meer van zich liet horen, vertrouwt Marthe het niet. Tijdens een poging om haar zorgen van zich af te dansen in een hypermoderne club, ontmoet ze enquêteurs Lua, Randy en Erhardt. Marthe raakt betrokken bij de gewiekste plannen van het stel dat in de strijd tegen het noodlot het heft in eigen handen heeft genomen.

Controlemaatschappij

De afgelopen jaren is Google steeds gewiekster geworden in het verzamelen van informatie van haar gebruikers. Niet zo onwaarschijnlijk dus dat in 2018, zoals ’t Hooft het schetst, er enquêteurs de straat op worden gestuurd om nog meer informatie over de gemoedstoestand van mensen te vergaren. Op die manier kunnen ze immers nog nauwkeuriger inschatten aan welke diensten hun gebruikers behoefte hebben.

Het dystopische wereldbeeld dat ’t Hooft schetst roept direct associaties op met de klassieker 1984 van George Orwell. Ook daar lezen we over samenlevingen waarin hogere machten zich toegang verschaffen tot de gedachtewereld van mensen. Google doet in De verdwijners dienst als een geloofwaardige Big Brother en dat is onder andere wat deze roman zo griezelig maakt. Misschien is ’t Hooft’s wereld wel niet zo ver weg als we dat zouden willen.

Actuele roman

’t Hooft heeft merkbaar plezier beleefd aan het samenstellen van deze roman. Op creatieve wijze combineert hij het einde der tijden met moderne fenomenen als Guerilla Gardening en Alternate Reality Games. En ook al is het beeld dat ’t Hoofd van de samenleving schetst niet zo rooskleurig, er is wel een hoop denkwerk aan vooraf gegaan. Problemen waar we nu ook al mee kampen, zoals overbevolking, opwarming van de aarde en uitputting van grondstoffen, worden in deze roman onder ogen gezien.

De verdwijners leest als een soort sci-fi thriller en weet de spanning hoog te houden door stukje bij beetje steeds meer te onthullen over de ware plannen van de enquêteurs. De roman leest erg vlot dankzij de soepele schrijfstijl van ’t Hooft en zijn originele onderwerpen. Of de roman echter ook de tand des tijds kan doorstaan, zal echter nog moeten blijken. Het leunt namelijk wel sterk op het beeld dat we nu hebben van 2018, maar dit kan over twee jaar weer totaal anders zijn.