De subtiele schoonheid van een verwoestende jeugdliefde

In De nacht van Lolita beschrijft Waumans het leven van schrijver Luc Franzen. Hij is bezig aan zijn debuutroman, tevens De nacht van Lolita getiteld. Tussen het schrijven en slapen door brengt hij veel tijd door in zijn stamcafé, waar hij zijn vrienden, topschrijver Arthur en muzikant Meijer, ontmoet en vooral veel bier drinkt. Het wil niet echt vlotten met het schrijfproces. Zijn tochten naar het café en de middagen die hij hier doorbrengt zijn een vlucht. Een vlucht van de herinneringen aan zijn jeugdvriendinnetje Lou.

Ze daagt overal op in zijn gedachten. Overdag, in zijn slaap, tijdens het schrijven: Luc kan haar maar niet loslaten. Wat is er gebeurd? Waarom kan hij Lou maar niet uit zijn hoofd zetten? Via terugblikken naar het verleden wordt meer duidelijk over de jeugd van Luc en zijn liefde voor Lou. Luc zal moeten proberen zijn verleden achter zich te laten, maar hoe doet hij dat? Hij probeert het met alcohol, nietszeggende baantjes als glazenwasser en vooral door te schrijven. Zijn writer‘s block wordt echter steeds erger.

Waumans maakt veel gebruik van schakelingen tussen heden en verleden. Via terugblikken op zijn jeugd leer je als lezer veel over de complexiteit van het karakter Luc. Hierbij komen drie belangrijke pijlers naar voren die met zijn ouders en Lou te maken hebben. Deze ontdekkingen worden langzaam maar zeker uit de doeken gedaan. Als lezer ben je steeds gebrand op het achterhalen van de waarheid. Waumans geeft je die waarheid, maar in zijn eigen tempo, met als gevolg dat het praktisch onmogelijk is dit boek weg te leggen.

Heftig einde

De beschrijvingen staan in schril contrast met het einde waar Waumans naartoe werkt. Die is heftig, plotseling en allesvernietigend. Het is gedurfd, en kent wellicht het beste einde van een roman in lange tijd. Het boek is een ritje in de achtbaan, er lijkt geen eind te komen aan de plotwendingen. De nacht van Lolita is een schoonheid.