Muziek / Album

Veelzijdige tweede

recensie: Angel Olsen - Burn Your Fire For No Witness

.

Angel Olsen woonde jarenlang in Chicago en deed ervaring op in de band van Bonnie ‘Prince’ Billy, oftewel Will Oldham, die haar tevens bijstond in het maken van haar debuutalbum Half Way Home. De invloed van Oldham blijft spoken op haar tweede album, waar ze voor het eerst samenwerkt met een eigen backing band. Nu Olsens eigenzinnige zang aangevuld wordt door o.a. gruizige gitaren en effectieve, simpele drums krijgen haar ironische liedjes een wat pittiger karakter. Olsens karakteristieke stem – met een bijzonder en soms merkwaardig gevoel voor timing – mag dan fragiel zijn, maar wie op de teksten let zal merken dat er onder de oppervlakte een pittige tante schuilgaat.

Vurig en ingetogen
Opener ‘Unfucktheworld’ is nog een kalm – zij het broeierig – nummer, maar al snel blijkt dat Angel Olsen ook kan rocken: ‘Forgiven/Forgotten’ en ‘Hi-Five’ zijn toegankelijke, puntige indie-rockliedjes met bijtende teksten. Burn Your Fire For No Witness doet een scala aan invloeden vermoeden: van psychedelische indie-rock, country en folk tot grunge en gospel. De meeste nummers zijn ingetogen, maar laten nou net van de hierboven genoemde up-tempo songs videoclips gemaakt zijn. Wellicht zegt dat iets over de weg die Olsen en haar band in de toekomst gaan.

Wie denkt dat Olsen op de plaat vooral in de rockmodus zit, zal aangenaam verrast worden door de prachtig opgebouwde folkballad ‘White Fire’. Hier bewijst Olsen dat ze niet per se een band nodig heeft. Met ingehouden, hypnotiserende zang begeleidt ze zichzelf op gitaar en weet zo precies de juiste, gevoelige snaar te raken. Bijna fluisterend trekt ze de luisteraar mee in melancholie en bitterzoete mijmeringen. In dit nummer, een hoogtepunt op het album, refereert Olsen tevens aan de albumtitel: ‘Burn your fire for no witness, it’s the only way it’s done’. Liefhebbers van Tiny Vipers, Marissa Nadler of Sibylle Baier zullen ongetwijfeld vallen voor dit mysterieuze, verstilde nummer.

Eigenzinnig
Veel tijd om te blijven hangen in de sfeer van ‘White Fire’ krijgen we niet, want het daaropvolgende ‘High & Wild’ is weer upbeat en hier lijkt The Velvet Underground om de hoek te komen kijken. ‘Lights Out’ is dan weer een ingetogen countryrocknummer dat doet denken aan vervlogen tijden (Neil Young ten tijde van de jaren zeventig). Ook hier valt haar markante timing op. Zinnen lijken te worden ‘afgeraffeld’ en met woorden wordt ‘gesmokkeld’ (enigszins vergelijkbaar met de zangstijl van Mount Eerie of Sparklehorse). Op ‘Enemy’ zit Angel Olsen de luisteraar dicht op de huid en is elk zuchtje en voorzichtige frasering hoorbaar. Afsluiter ‘Window’ is een stemmig gospelnummer met piano en teksten over blindheid, licht en schaduwen. Een fraai coda op een toegankelijk en afwisselend album.

Live in Nederland:
5 april Motel Mozaique, Rotterdam
6 april Paradiso, Amsterdam