Muziek / Concert

Aanzwellend tot orkaankracht

recensie: Ben Folds Orchestra Experience

Ben Folds heeft zijn liedjes bewerkt voor orkest. Daarnaast heeft hij een heus pianoconcert in drie delen geschreven. Zijn Europese tournee start, na het vervallen van het optreden in Berlijn, in Eindhoven.

In samenwerking met de Philharmonie Zuidnederland geeft Ben Folds in de grote zaal van het muziekgebouw Eindhoven een show waarin hij met zijn vleugel centraal in het orkest staat. Voorafgegaan in de foyer door cellomuziek van Bach met moderne dans, en als afsluiting in de stadsfoyer vlak voor de uitgang Spencer the Rover, is het toch de hoofdschotel op het hoofdpodium die indruk maakt.

Compositorische regeltjes

~

Het eerste deel van het concert gaat van start met een aantal Ben Folds-liedjes waaronder ‘Jesusland’. Helaas is de vleugel waarop Folds speelt tijdens de eerste drie composities nauwelijks te horen in het orkestrale geweld. De soundcheck lijkt daarbij niet zorgvuldig te hebben plaatsgevonden. Als het euvel hersteld is, is het ook weer snel vergeten. Centraal in de eerste set staat het pianoconcert in drie delen. Volledig instrumentaal en deels jazzy, deels filmisch en vooral eigentijds klassiek. Folds bewijst eens te meer goed aan de vleugel te zijn. Hij heeft zich aan de compositorische regeltjes gehouden, maar geeft er wel zijn eigen draai aan door in het laatste deel het gerinkel van mobiele telefoons een rol te laten spelen. Daarnaast grijpen zijn handen meer dan eens in de snaren van het instrument in plaats van dat hij alleen de toetsen de snaren laat beroeren.

Folds is erin geslaagd het prestigestuk smaakvol te realiseren terwijl het ook aangenaam is om er onbevangen naar te luisteren. Met nog een paar stukken uit zijn rijke repertoire als toetje van het eerste deel van het concert, is het tijd geworden voor een pauze.

Overdonderende uitvoeringskracht
Na de pauze is de muziek een feest van herkenning. Liedjes als ‘Fred Jones, pt.2’ (over een man die na vijfentwintig jaar weg moet bij zijn krant), ‘The Ascent of Stan’ (over een hippie die later bij IBM een hoge functie bekleedt) en het eveneens mooie ‘Brick’ overtuigen de aanwezigen. De overdonderende uitvoeringskracht van Folds doet de rest. Bij ‘One Angry Dwarf and 200 Solemn Faces’ gaat het dak van het Muziekgebouw er bijna af wanneer Folds de piano tot het uiterste dwingt en het orkest aanzwelt tot orkaankracht. Het publiek smult en wordt steeds uitzinniger.

De orkestrale verpakking van de liedjes doet het prima en voelt bij geen van de liedjes als overdaad aan. Als de geplande speeltijd erop zit, worden Folds en de zijnen teruggeroepen voor de ingestudeerde toegift. Maar als het zaallicht aangaat bij het vertrekken van Ben Folds blijft het publiek klappen en joelen. De orkestleden kijken elkaar aan van “Wij hebben niets meer”. Het weerhoudt Folds er niet van om dan maar geheel in zijn eentje aan de piano een stevige versie van ‘Army’ op de bühne te brengen waarna het feest toch echt voorbij is.