Retro-topper van nu!

Als voorprogramma van Pokey LaFarge treedt Luke Winslow-King samen met zijn echtgenote Esther Rose op wasbord en hoefijzer op. Een tijdgenoot in muzikale zin, want Winslow-King bedient zich net als LaFarge van het erfgoed van de jaren 30. De begeleiding van Winslow-King is beperkt tot zijn eigen gitaarspel en dat van zijn echtgenote. Nu warmt hij de zaal op voor LaFarge, maar in de toekomst zouden de twee makkelijk elkaars concurrent kunnen zijn.

Grote retro-kroeg

Wie naar een concert van Pokey LaFarge gaat, stapt in een tijdmachine. Opvallend genoeg — gezien de muziekstijl — trekken LaFarge en de zijnen een grote groep jongeren. Een gedeelte van hen kleedt zich naar het optreden, waarbij de dames in fraaie retrojurkjes gaan met soms een bloem in het haar. Een aantal mannen verschijnt net als LaFarge in keurig kostuum. De andere helft van het publiek trekt zich van de stijl niets aan en komt lekker in zomerse vrijetijdskleding.

LaFarge is relatief vaak in Nederland. Zijn vorige optreden in Eindhoven dateert van november vorig jaar. Dat zijn populariteit alleen maar stijgende is, kun je zien aan het feit dat hij oorspronkelijk geboekt stond voor de kleine zaal van de Effenaar, maar verplaatst is naar de grote zaal. En die grote zaal staat behoorlijk vol met een publiek dat gaande het optreden steeds enthousiaster wordt. Naast het vele geklets dat in de grote kroeg van de Effenaar steeds hoorbaar is, wordt er flink meegedaan en meegezongen als LaFarge daartoe uitnodigt. De gezelligheid is een grote factor bij het enorm spetterende optreden van LaFarge en zijn band. De man bewijst een retro-topper van deze tijd te zijn in optima forma.

Volledige euforie

LaFarge put voor het concert uit zijn inmiddels rijke oeuvre, met als voorlopig laatste hoogtepunt het album Pokey LaFarge uit 2013. Er is eerst een set waarbij de band in volledige bezetting met blazers speelt. Daarbij wisselt de saxofoniste makkelijk van saxofoon naar klarinet, terwijl een van haar virtuoze collega’s de klarinet verruilt voor een viool. Het trio wordt gecompleteerd door een trompettist. Ze zijn een fantastische aanvulling op het trio waarmee LaFarge in 2012 nog rondtrok.

Een tweede set wordt zonder blazers gespeeld, en LaFarge trekt zelfs zijn jasje uit. Voor de laatste set wordt de band weer op volle kracht gebracht, en die eindigen ze met het geweldige ‘In the Graveyard Now’. Een eerste toegift zingt LaFarge volledig in zijn eentje, getooid met een — naar mijn zeggen — Nederlands blauw jasje. Natuurlijk is de gehele band er daarna weer om samen met de zaal in volledige euforie te eindigen. Het vormt een zinderende finale. De zaal probeert nog even om de band voor een tweede set van toegiften uit de coulissen te krijgen, maar de aanwezigheid van de opruimploeg die snel het podium bevolkt in combinatie met het aanzwellen van muziek uit de jaren dertig en veertig afkomstig van de diskjockey, maakt duidelijk dat het toch echt voorbij is.