Laatste artiest ooit in MC theater
Dat veel buitenlandse singer-songwriters gek zijn op ons land is geen nieuws: Fink, The Tallest Man on Earth, William Fitzsimmons en Ben Howard staan elk jaar hier wel ergens op de planken. Dat geldt ook voor de Engelse Luke Sital-Singh die begin dit jaar op Motel Mozaique speelde, kort daarna in de kleine zaal van Paradiso en in de zomer op Lowlands. Vanavond staat hij, waarschijnlijk als laatste artiest, in het failliete MC Theater.
~
De Engelsman speelt zoals altijd zonder band en dat gaat hem prima af. Hij begeleidt zichzelf op zowel akoestische als elektrische gitaar en voor enkele nummers neemt hij plaats achter de piano. Met een kopje thee komt hij het podium op, en wanneer hij het prachtige ‘I Have Been A Fire’ inzet is meteen duidelijk dat de singer-songwriter niet helemaal bij stem is. Verbazend dat hij er dan voor kiest om te openen met een nummer met een hoge en harde uithaal, die hij overigens (net wat rauwer dan normaal) uitstekend weet te halen. Het grillige randje van zijn stem, of zijn zere keel, past stiekem erg mooi bij de rauwe uithalen die normaal gesproken loepzuiver zijn.
Humor
Op de een of andere manier hebben de meest deprimerende zangers in de muziekwereld, singer-songwriters dus, vaak de grootste humor. Sital-Singh vertelt dat hij blij is om weer op kleinere podia te staan in plaats van al die festivals afgelopen zomer. Hij vindt festivals namelijk helemaal niet zo leuk. Als een ware ‘grumpy cat’ vertelt hij dat als het dan toch moet met die festivals hij er zelf wel een opricht, met alleen zijn eigen muziek. Dat het dan Depresstival gaat heten en dat het er alleen maar regent, moeten we maar voor lief nemen. Oh, en de aftrap in een theater dat failliet is, past natuurlijk perfect bij Depresstival. De sfeer zit er in ieder geval al goed in.
Sital-Singh heeft op zijn eigen Depresstival een diverse set, met zowel nieuwe als oude en langzamere en uptempo nummers. ’21st Century Heartbeat’ is een nummer die hier tussenin valt. Op zijn net uitgekomen plaat zit er een lekker tempo in deze track, maar live brengt hij hem langzamer, zonder dat het een ballad wordt. ‘Inaudible Sighs’ van zijn eerste ep is wel zo’n nummer om bij weg te dromen. Ook hierin zijn de uithalen prachtig. Zijn pure en rauwe stem vult de hele zaal en zorgt voor het nodige kippenvel. Opvallend is hoe stil het publiek is, ook Sital-Singh valt het op. Hij is dankbaar dat er eindelijk mensen ècht luisteren, want op festivals doen de meesten dat niet.
Kwaliteit
Live is de singer-songwriter misschien nog beter dan op de plaat. Pianoliedje ‘Dark’ dringt, nog meer dan ‘Inaudible Sighs’, door tot op het bot. De donkere woorden in het sterke refrein passen goed bij de vocals van Sital-Singh. Het klassieke pianospel geeft net dat extra stukje pit. Ook het nieuwe ‘Cornerstone’ op akoestische gitaar is erg mooi, ook al speelt hij het iets anders dan op de cd. Hij ramt aardig op zijn gitaar en dat maakt het nummer krachtiger.
Wanneer Sital-Singh zijn laatste nummer ‘Nothing Stays The Same’ aankondigt en er een “ahh” uit het publiek schalt, verklapt hij dat hij heus terugkomt voor nog een liedje, want dat doen artiesten toch altijd? Het zogenaamde laatste nummer is één van de hoogtepunten van de set: ook al staat hij alleen op de planken, het geluid knalt de zaal in. Het sterke, harde refrein heeft een hoge meezingfactor. Als toegift komt er het emotionele ‘Fail For You’ en wanneer een meisje uit het publiek om ‘Benedict’ vraagt, is de Engelsman niet te beroerd om die er nog even achteraan te spelen.
De gemoedelijke en kwalitatief goede show van Sital-Singh komt (ondanks zijn zere keel) samen met het MC Theater zelf tot een eind. Het optreden was prima, mocht hier en daar wel wat spannender, maar wat mag of kan je verwachten van een singer-songwriter met slechts een gitaar en een piano. Achteraf is op Twitter te lezen dat hij na alle shows eindelijk het bed in kan duiken in London. Hij blijkt de griep te hebben. Dan is er extra respect dat hij alsnog een goede en humoristische show heeft neergezet.
