Theater / Voorstelling

Roddel en achterklap in lichtvoetig anti-theater

recensie: Moeremans & Sons - Shoot the messenger

Hoe lang kun je geen voorstelling spelen? Hoe lang houdt je publiek dat vol en waarmee stuur je hen uiteindelijk naar huis? Moeremans & Sons probeerde het uit in het humoristische en lichtvoetige Shoot the Messenger. Vijf personages te midden van het publiek, wachtend op een voorstelling die niet komt.

~

Al in de wachtruimte voor de zaal begint de verwarring. Het publiek wordt de zaal ingestuurd en er vervolgens net zo snel weer uit gebonjourd. Twee personages verbazen zich over de gang van zaken: ‘dit is onduidelijk, we weten niet waar we aan toe zijn.’
Na deze scène, waarop sommige mensen uit het publiek ongegeneerd reageren, zakt het publiek achterover in het veilige pluche van de theaterzaalstoelen. De vijf personages vlijen zich neer op de eerste rij om daar de komende anderhalf uur niet vanaf te komen. De voorstelling kan niet beginnen door een verdwaalde slang. Alles is erop gestoeld om gezamenlijkheid met de zaal te creëren. Maar of die dat ook zo ervaart?

Wiedergutmachungssnoepjes
De boze, de meeloper, de afwachtende, de kletskous en de criticus: de personages krijgen steeds meer kleur door de sterke, soms filosofische dialogen van regisseuse en schrijfster Sarah Moeremans. Alleen het personage van de medewerkster van de schouwburg staat er buiten. Knap gespeeld door Nazanin Taheri: zij ontvangt onderkoeld de ergernis van de anderen. Maar ja, zij kan er ook niets aan doen dat de voorstelling niet kan beginnen en deelt als verzachting wiedergutmachungsnoepjes uit. Dat die vervolgens over de datum blijken te zijn, leidt tot collectieve verontwaardiging. Als de voorstelling dan echt eindelijk begint, verschijnen er op een scherm langzaam titels van songteksten en speeches, die bij zowel het publiek als de personages meer verwarring dan duidelijkheid oproepen.

~

Roddelen als bindmiddel
Net als bij de vorige voorstelling van Moeremans & Sons, Kill Your Character, staat de vraag centraal wat theater in deze tijd nog voor betekenis heeft. Maar waar daar dat bij Kill Your Character knap geïntegreerd was met het thema, blijft dat nu slechts gissen. De flyer belooft ons een voorstelling over roddelen als bindmiddel van de samenleving, maar de gezamenlijke frustratie over het uitblijven van een echte voorstelling is voor het publiek niet voelbaar genoeg. Dat komt misschien wel doordat we overduidelijk personages blijven zien (allen theatraal in het groen gekleed) die voor te weinig verwarring zorgen.
Daarom blijft deze voorstelling kunst over kunst en zet het te weinig aan het denken en werpt het geen nieuw licht op het thema. Maar misschien was dat niet de bedoeling van deze jonge hondenclub en wilde zij, zoals acteur Matthijs IJgosse in zijn aankondiging al zei, het publiek niet choqueren of ontroeren, maar vooral goed voor ze zorgen. Dat is in elk geval gelukt.