Muziek / Concert

Progrock van vandaag

recensie: Fish

Fish heeft zijn verleden in Marillion al jaren achter zich gelaten en heeft sinds die tijd stevig aan zijn solocarrière gewerkt. Het vorig jaar verschenen A Feast of Consequences is zelfs een van zijn sterkste soloprojecten.

Dat Fish (pseudoniem voor Derrek William Dick) inmiddels richting de zestig jaar gaat, is aan zijn energie op het podium niet af te lezen. Bijna twee uur staat hij met zijn band op het Gebouw T-podium en laat zich vervolgens tot twee keer toe verleiden om een toegift ten gehore te brengen.

De volle aandacht

~

De komst van Fish en zijn band wordt aangekondigd door het geluid van doedelzakken. Wat dat betreft verloochent Fish zijn Schotse afkomst niet. Net als op zijn nieuwste album opent hij de show met het aanzwellende geluid van ‘Perfume River’. Even wordt het publiek op het verkeerde been gezet als de akoestische gitaar klinkt en het onwillekeurig even aan Dire Straits moet denken, maar gelukkig neemt Fish snel het heft in eigen handen, om er toch een progrocksong van te maken.

Dat de jaren beginnen te tellen, laat Fish merken aan de muziekstandaard met teksten, zijn bril (die hij regelmatig moet poetsen) en zijn kalende hoofd. Zoals hijzelf zegt beginnen zijn hersenen soms gaten te vertonen. Maar de energie die deze zanger tentoonspreidt is enorm en zijn charisma heeft er zeker niet onder geleden. Fish beheerst het podium, bespeelt het publiek dat aan zijn lippen hangt en laat de band hem volgen waar hij dat wil. Alles staat in dienst van de voordracht van deze boomlange gestalte, die armenzwaaiend en gebruik makend van mimiek de volle aandacht vraagt en krijgt.

Verslagen en voldaan

~

De teksten van Fish zijn maatschappijkritisch; op het scherm achter de band worden beelden getoond van oorlogen en geweld. Zo draagt Fish, net als op het album A Feast of Consequences, een vijfluik op aan zijn grootvader die ooit in de mijnbouw de lijken van vele eerste wereldoorlogsslachtoffers opgroef. In het intro van het tweede nummer ‘Crucifix Corner’ wordt even leentjebuur gespeeld bij Pink Floyd. Het is geen kopie, maar de gelijkenis zit er in bij het ritmische gitaarspel.

Het kritische ‘All Loved Up’ is een pop-progrock song die de hedendaagse reality tv-cultuur aan de kaak stelt. Hij spreekt daarbij de jongste bezoeker van elf jaar aan en laat hem beloven nooit in een dergelijke show mee te spelen. Na bijna twee uur spelen volgt ‘Heart of Lothian’ en vertrekken de heren van het podium, om bij een tweede toegift een akoestische versie te laten horen van ‘Blind To The Beautiful’. Ze laten het publiek voldaan en verslagen, omdat het voorbij is, achter. Fish maakt nog steeds progrock die er toe doet.