Film / Films

Flawless

recensie: Flawless

Een nukkige homohater krijgt na een beroerte zangles van een travestiet. Zo luidt de samenvatting van het verhaal van Flawless, de nieuwste film van de regisseur die eerder de Batmanserie volledig liet ontsporen. Joel Schumacher is geen man van subtiliteiten: als er iets gebeurt in zijn films, gebeurt het ook met veel poeha en dit is in Flawless niet anders.

Robert De Niro speelt de ex-agent die na een beroerte het advies krijgt om zangles te nemen zodat hij zijn spraakfuncties weer enigszins terugkrijgt. Toevallig woont hij in een gebouw dat bevolkt wordt door een stel uitzinnige zingende travestieten, aangevoerd door de fantastische Philip Seymour Hoffmann (Magnolia, Happiness). Hoffmann overacteert alsof hij nooit anders heeft gedaan en past precies in zijn rol. De Niro lijkt zijn Oscarwinnende rol in Awakenings voort te zetten en speelt zeer overtuigend de door een beroerte gevelde man.

De acteerprestaties zijn dus geweldig, iets wat van het script niet gezegd kan worden. Een als een quasi rode draad door de film heen lopend subplot over een gestolen tas met geld fungeert als belangrijkste drijfveer voor de gedragingen van de personages en is weinig origineel of geloofwaardig. Toch zitten er een paar hele leuke scènes in de film, die met een iets beter uitgedacht script voor een evenwichtiger geheel hadden gezorgd.