Onbehaaglijk met een comfortabele glimlach.

Patrick Nederkoorn debuteert vanavond in theater De Lieve Vrouw in Amersfoort met zijn eerste avondvullende programma. Een thuiswedstrijd. De jonge cabaretier schetst zijn verhaal zo nauwkeurig dat je de beelden haast geprojecteerd ziet. Zijn verhaal is onlosmakelijk verbonden met de actualiteit. Zo worden Opstelten en Pechtold door het slijk gehaald en vormt de nieuwe Wet Maatschappelijke Ondersteuning 2015 de kapstok van zijn voorstelling. Snoeiharde grappen over de politiek horen we wel vaker, maar naarmate Nederkoorn langzaam transformeert naar zijn personage als mantelzorger, worden de vileine grappen steeds persoonlijker van aard.

Aantrekken en afstoten
Het publiek wordt door Nederkoorn benaderd als zijn tegenspeler. De relatie met deze tegenspeler is nogal turbulent te noemen. Zijn sociale onhandigheid is het ene moment schattig, maar het volgende moment is hij de niet zo schattige querulant met megalomanie. Op een ingenieuze manier wordt de rol die hij zijn publiek aanmeet binnen en net buiten de conventies van het theater heen en weer geslingerd. Hoewel de karaktertrekken her en der nog wat gereguleerd kunnen worden, is het duidelijk dat hij de grenzen opzoekt binnen het vervreemden en verzoenen. De onbehaaglijke momenten worden overigens continu beleefd met een comfortabele glimlach.

Meerwaarde of ontkrachting
Keuzes die gemaakt zijn in de mise-en-scène doen de immersie eerder verzwakken dan versterken. De kunst van het beeldvormen die Nederkoorn in het eerste deel beoefent, wordt tenietgedaan door het zichtbaar maken van wat daarvoor abstract en tot je eigen verbeelding overgelaten was.
De keuze voor het spelen van een karakter, vlakt de intensiteit van de grappen over moderne rouwrituelen en terminale patiënten af. Al is dat misschien maar goed ook, anders was het wel een hele grove bedoening geworden.

Gebalanceerd
Hoe plotsklaps de voorstelling begint, zo eindigt hij ook: je wordt er keihard ingezogen en onverwacht weer uitgeschopt. Hoewel halverwege de voorstelling door een plotwending alles op losse schroeven komt te staan, valt alles – net op het moment dat je denkt ‘waar gaat dit nog heen’ – op zijn plaats. De afwisseling van verhalende elementen, zelfspot, vlijmscherpe interactie met het publiek en een heuse tango zorgen ervoor dat de negentig minuten voorbij vliegen. Code Rood gaat over dood en leven, edelherten en wespen, slecht en goed, maar vooral over een doortrapte mantelzorger verschuild in een antiheld, waar je toch van gaat houden.