Onderschatte talenten

De ingrediënten voor een “old-school” Songwriter Evening zijn simpel: liedjesschrijvers vertolken hun eigen liedjes, waarbij ze zichzelf bijstaan op een niet versterkte akoestische gitaar of verwant instrument. Een publiek dat ademloos luistert naar de zielenroerselen van deze – soms nog ontluikende – talenten, maakt het plaatje compleet. Bruce Bherman, de host van de avond, introduceert zijn gasten.

Trefzeker

Voordat Bherman het podium vrijgeeft voor zijn gasten, speelt hij zelf een viertal liedjes. Hij geeft een korte bloemlezing van zijn album Acoustic Movies, aangevuld met akoestische vertolkingen van andere liedjes. Bherman speelt op zijn kenmerkende wijze uit eigen werk: een tikkeltje praatzang die aanschuurt tegen de manier van zingen van Tom Waits, maar dan ruim een octaaf hoger en met de onvastheid waar Neil Young patent op heeft.

Als eerste gast treedt Chuck Paisley in de schijnwerpers. Paisley ontpopt zich al snel tot een bijzondere zanger en liedjesschrijver. Zijn stem is warm, komt een beetje van achterin zijn keel, en de liedjes die dit talent heeft geschreven doen je op het puntje van je stoel zitten. Of hij nu ‘Rain’ zingt, wat gaat over laarsjes die in de regen voor een woonwagen op de kermis staan, of ‘Paper Roses’, die hij ook daadwerkelijk heeft meegebracht: hij raakt de luisteraar in het hart. Al bij zijn eerste liedje ‘The City’ is hij trefzeker.

Voor de andere artiesten is het maar goed dat er een pauze is om het gehoorde even te laten bezinken. Het gevoel dat niemand Paisley deze avond meer kan overtreffen kruipt onder de gevoelige huid.

Expressief en krachtig
Gianni Marzo is voor de popliefhebber al bekend van zijn band The Isbells, maar solo weet Marzo ook zijn mannetje te staan. Hij trekt de aandacht in een korte set van liedjes, begeleid op een oude Dobro. Marzo overtuigt met zijn zelf geschreven liedjes. Het opvallende ‘All The Rivers Has Been Crossed’ mag gezien worden als een hoogtepunt van het tweede deel van de avond.

De afsluiting is voor de Amsterdammer Case Mayfield, die met inmiddels drie albums op zijn naam onmogelijk een ontluikend talent genoemd kan worden. Zijn voordracht is expressief, krachtig en doortastend. Soms is zijn zang tot op de schreef, maar hij gaat daar net niet overheen. Mayfield is een prima afsluiter en zou, als hij eerder in het programma was ingedeeld, een te stevige aanzet zijn geweest. Nu is hij een fijne uitsmijter met liedjes als ‘No They’re Not’, waarin hij zingt met stevige uitdrukking en hij net niet overdreven schreeuwend overkomt.

Bherman kan terugkijken op een avond die om herhaling vraagt, met in de toekomst hopelijk veel meer bezoekers dan op deze eerste avond: er was maar een karige bezetting van de stoelen. Dus voor iedereen die dit leest: hoort en zegt het voort!