Twenty-something troubles
Een danser loopt langs een muur van spiegels, klapt haar armen uit en draait dan van haar reflectie weg. Ze wankelt, valt meerdere keren. We horen haar hijgen, zien haar rennen. Even later stappen zes dansers uit hun spotlight en lopen ze naar voren richting het publiek. De lampen blijven knipperen op hun oude plek. Het muziekspoor kraakt, klinkt abstract en zit vol met overgangen. We horen de stemmen van de performers, de agressieve beat van een nachtclub en a-capellazang. Een performer staat op haar tenen op een plateau met haar armen uitgestrekt, grijpend naar iets onbereikbaars.
Door de leeftijd en hippe kledingstijl van de performers moest ik zelf vooral aan de onzekerheden in het leven van een twintiger denken, maar meerdere interpretaties zijn mogelijk. De performers staan niet alleen als danser, maar ook als individu in de voorstelling, waardoor ze uiterlijk verwijzen naar verschillende actuele modetrends. Ze wisselen vaak van outfit, waarbij de spiegelmuur in de theatrale ruimte verandert in een pashokje. Van hipsterbaard tot baggy broek met laag kruis, van houthakkersvest tot zijlings opgeschoren kapsel, allerlei aspecten die verwijzen naar de moderne koffietentbewoner zijn aanwezig.
Op de momenten dat de boodschap te letterlijk wordt uitgesproken is 247 Days het minst sterk. Het draait om gevoelens en frustraties die voor iedereen herkenbaar zijn, maar die tegelijkertijd ook een beetje pathetisch kunnen zijn. Jezelf verloren voelen in de maatschappij, dat is tegelijkertijd herkenbaar en een luxeprobleempje. Misschien dat het door dat persoonlijke dilemma komt, maar het lijkt mij moeilijk om een voorstelling te maken met dergelijke thematiek die echt diep raakt. 247 Days is nauwelijks ironisch of dubbel over de gevoelens van onzekerheid en onbehagen, ze worden juist zo oprecht mogelijk geuit. Op die manier zorgt de voorstelling toch voor een emotionele impact.
Expressief en emotioneel
De voorstelling is dynamisch, met een sterke opbouw en afwikkeling. Sommige beelden, zoals de performer die zelfbewust in de spiegel kijkt, zijn zo iconisch dat het bijna een clichématige manier is om de innerlijke strijd te verbeelden. Op sommige momenten wordt de voorstelling te letterlijk, er wordt tegelijkertijd te veel of te weinig gezegd om een echt statement te maken. Toch werd ik bij vlagen door de voorstelling meegesleept. De choreografie is zeer expressief en emotioneel en de chemie tussen de performers is sterk. De menselijkheid van de performers speelde ook een mooie rol en stuurde de toeschouwer. Na de voorstelling bleven er verschillende scènes in mijn hoofd achter en de dans werd krachtig versterkt door de muziek, de geluiden en het licht. Ik was daardoor onder de indruk van de totale ervaring, maar miste tegelijkertijd wel een echte emotionele betrokkenheid.
