Theater / Voorstelling

Hotel Malaria: een hallucinerende koortsdroom

recensie: NTGent - Hotel Malaria

Hotel Malaria: een hallucinerende koortsdroom

Voor aanvang van de voorstelling wordt het publiek gewezen op het verstilde karakter van de voorstelling. Mobiele telefoons uit. Geen gelach. Geen ruis. Het publiek is namelijk – zo blijkt al snel – onderdeel van deze verstilling, dit geheim verbond. Elk krakend papiertje of onderdrukt gehoest maakt dat de magie van ‘Hotel Malaria’ wordt doorbroken. Het publiek is medeplichtig.

. Het publiek is medeplichtig.

Het toneelbeeld: twee mensen in weinig, gelig licht. We zien de vrouw (gespeeld door Lien Wildemeersch) op een krukje vooraan op het podium zitten. Rechte rug, een glanzend broekpak, slank. Daarachter staat de man (Bert Luppes), hij hakt hout. Vurig, gedreven, fanatiek. Eet soms een snipper. Een ontblote borst met daarover een vest met capuchon, ver over zijn hoofd getrokken. Mannelijk, dierlijk, rauw. Het contrast tussen de twee mensen lijkt groot. Misschien zelfs cliché? Maar al snel ontvouwt zich een spannend spel tussen twee mensen die op zoek zijn naar… ja naar wat? Naar zichzelf, verlangen, naar de liefde, naar zien en gezien willen worden.

Poëtisch en beeldend
De tekst is poëtisch (‘Het verlangen in iets op te lossen. Het verlangen bedwelmd te raken. Niet om de wereld te ontvluchten, maar om die te verhevigen. Ervan doordrenkt te worden. Verzonken in. Verzadigd van. Tot de lippen gevuld, de lippen rood, als na een kus die niet ophoudt’), de spelers reageren nauwelijks op elkaar, het beeld is een beeldend kunstwerk: ‘Hotel Malaria’ heeft meer de vorm van een performance dan een theatervoorstelling. Wat zich er precies tussen de twee figuren gebeurt, blijft in het vage. We weten dat de jonge vrouw de man gevolgd is, hem brieven schrijft en een contract laat tekenen: hij ontvangt haar bij hem thuis en zij zal blijven ’tot gebeurd is wat moet gebeuren’. Maar wie zij is: een prostituee, en toevallige ontmoeting, een verloren liefde? Dat weten we niet. Het is ook niet belangrijk. Het is een gedicht, een improvisatie, een hallucinerende koortsdroom.

Ontroerend spel
Vooral Bert Luppes weet met zijn breekbare donkere stem, zijn onbehouwen lichaam en bewegingen een prachtig evenwicht te vinden tussen een oude balletdanser en een kwetsbare houthakker. Hoe hij zijn been voor de andere plaatst! Maar ook Lien Wildemeersch is ontroerend met haar Belgische zachtheid en expressieve lichaamstaal. Twee mensen die koortsachtig om elkaar heen dansen, elkaar zoeken en misschien wel vinden. ‘Tot in het oneindig stille, roerloze, veelkleurige hart van de malaria.’

Nouvelle Vague
Schrijver en regisseur (en dichter, beeldend kunstenaar, romanschrijver) Peter Verhelst heeft met Hotel Malaria een ode willen brengen aan de Franse cineast Alain Resnais, die deelnam aan de Nouvelle Vague. Een film vol flashbacks, ijldromen en onbestemde geluiden (prachtige muziek van Kreng). Een poëtisch eerbetoon aan de onlangs overleden meester van de Franse cinema. Wie verlangt naar antwoorden, theater en een afgerond verhaal, kan beter thuisblijven. Wie zich een uur lang wil overgeven aan stilte, schoonheid en bezinning: gaan!

Hotel Malaria van NT Gent wordt nog gespeeld tot en met 21 maart.

Speellijst: zie www.ntgent.be