Het zelfvertrouwen druipt ervan af

Onder meer strijkers, (kinder)koren, stuwende bassen, elektrische gitaren, een saxofoon, een piano, en zelfs wat elektronica komen langs in de veelgelaagde nummers. Opvallend, omdat Siskiyou er in het verleden juist een veel kaler, intiemer geluid op nahield. Daar blijft het niet bij, want ook de productie is veel helderder en beter uitgebalanceerd dan ooit. In deze nieuwe werkwijze schuilt echter een groot gevaar: het vervallen in plat bombast en gladheid, waardoor de oorspronkelijk mooie liedjes en emotie totaal verloren gaan in het opgeklopte en gladgestreken geluid. Het is een valkuil die Siskiyou gelukkig ruimschoots omzeilt.

Laat deze groep de trukendoos maar opengooien. Elk instrumentale laagje en elke gitaaraanslag lijkt met zorg binnen de compositie geplaatst, en wordt door de smaakvolle productie dan weer perfect uitgelicht. Er zijn immers ook voldoende rustpunten, en naar de vollere gedeeltes wordt altijd zorgvuldig opgebouwd. Geslaagde toevoegingen, zoals een saxofoonsolo van Colin Stetson in opener ‘Deserter’, zorgen verder voor verrassende wendingen en maken de nummers nog interessanter. Sowieso is de band, dat hier een over het algemeen toegankelijk album aflevert, niet bang voor enig avontuur. Zo mondt het sinistere ‘Jesus in the 70’s’ uit in een ronduit griezelige kakofonie met indringende schreeuwen. In deze muzikale rijkdom valt dan ook veel meer te ontdekken dan bij je gemiddelde folkrockgroepje.

Verdomd compleet plaatje

Dat de liedjes niet verdrinken in de prominente begeleiding is mede te danken aan Colin Huebert, wiens krachtige zang (die stevig doet denken aan die van Arcade Fire-zanger Win Butler) er moeiteloos voor zorgt dat de sterk geschreven songs altijd centraal staan. Als iemand een dergelijke instrumentatie aankan, is hij het. Met zijn geregeld overslaande stem geeft hij het album bovendien de nodige emotionele diepte mee. Vrolijk is dit immers niet; er ligt constant een licht melancholisch, donker randje om de muziek heen, hoe uitgelaten, bijna euforisch die af en toe ook klinkt. Dus ja, ook ‘sfeervol’ mogen we optellen bij het rijtje goede punten.

Het zal je vast al duidelijk zijn geworden dat dit een verdomd compleet plaatje is. Memorabele melodieën, emotie, sfeer, sterk geschreven liedjes, afwisseling, zelfs avontuur… Het is allemaal te vinden op ‘Nervous’. Nervositeit over hun muziek zal niet de bron voor deze titel zijn, want het muzikale zelfvertrouwen druipt werkelijk van dit ambitieuze werkje af. En terecht.