Moly

Moly laat er in vanaf het begin geen gras over groeien. De band staat zichzelf geen rustig nummer toe, om lekker warm te spelen of de luisteraar te laten wennen aan hetgeen ze brengen. Moly duikt meteen in het diepe en pakt de luisteraar vlak na de eerste nanoseconde bij de kop en gunt hem geen enkele mogelijkheid om de plaat af te zetten. De band moet ook wel, want het heeft maar vierentwintig minuten om te laten horen waar ze het om gaat. En het gaat bij Moly om de meest duistere vorm van postrock.

Doorgedraaid

Dat duistere begint al bij het eerste nummer, The Things I Could Do To You With A Coathanger. In zes minuten wordt met behulp van muziek de inspiratie aangewakkerd, de inspiratie om iemand iets gruwelijks aan te doen met een kleerhanger. Het nummer begint waar een band als Mogwai pas na drie minuten mee zou beginnen. Alle instrumenten brengen bij aanvang het beste van hun kunnen en je ziet in je verbeelding iemand achtervolgd worden door een doorgedraaide gek. En deze beelden, in verschillende al dan niet gruwelijke varianten blijven gedurende het nummer langskomen.

Geen hoge verwachtingen

Je verwacht niet dat Moly over dat eerste verbazingwekkende nummer heen kan komen. Je verwacht dat je rustig richting de rugleuning kunt schuiven en vervolgens kunt gaan denken wat je ’s avonds zal gaan eten. Maar het tweede nummer, met de al even zo zonnige titel Cut Me Mick gunt je opnieuw weinig verpozing. Hoewel dit nummer ietwat trager op gang komt, heeft het een eruptie die zijn weerga niet kent. Zo’n zelfde soort eruptie wordt uiterst lang uitgesteld tijdens het derde nummer. Hierbij kletst er iemand met behulp van een stemvervormer en vage geluiden een aantal rare teksten door de muziek heen, wat het tot een heel spooky geheel maakt. Het vierde nummer is, zoals de titel aangeeft, het meest rustige van de plaat. Mild Heart Attack #3 breidt het geluid van de Mogwai uit naar het ding waaraan men Godspeed zou kunnen herkennen.

Heerlijk duister

Moly heeft nauwelijks de lengte van de plaat nodig om de luisteraar te overtuigen. It Rained, But We Cheered barst namelijk van spanning, onrust en opwinding. Met vier nummers laten ze meerdere postrockers verbleken en worden verscheiden liefhebbers verblijd. Heerlijk duistere EP, heerlijk duistere muziek en verder geen woorden meer aan verspillen, want woorden verspillen doen de heren van de band ook niet.