Kabbelende lo-fi voor de doorzetter

Een aantal mensen krijgt grote ogen vol enthousiasme wanneer er gesproken wordt over Pedro the Lion. Mooi, tergend mooi vinden ze het. Met name de stijl waarin zanger, gitarist en brein David Bazan zingt. Dat hij zijn liedjes ongelofelijk simpel brengt en dat zijn teksten zo verdomde poëtisch in elkaar zitten. Dàt maakt de muziek van Pedro de Lion de moeite waard. Daarna halen ze er vergelijkingsmateriaal bij. Bazan klinkt als Robert Smith van the Cure of Lou Barlow van Sebadoh. Sommigen die nog verder willen gaan, vinden hem klinken als Eliott Smith. Eerlijkheidshalve dient te worden gezegd dat Bazan soms ook druilerig en zeikerig kan klinken als Adam Duritz van Counting Crows.

Herhaling

Het probleem met Achilles Heel is dat je het idee krijgt dat Pedro the Lion uitgesproken is. Dat wat hij wilde zeggen is reeds door hem gezegd. Hierdoor kun je je afvragen waarom hij deze plaat nog heeft gemaakt. De weemoedigheid, de verslagen stem en de simpele nummers die je in het begin mooi vond, zijn veranderd in een vorm van herhaling die niet meer puur en goed smaakt. Je kent het nu wel. Bazan doet overigens wel zijn best, laat daar geen twijfel over bestaan, maar hij haalt dat vingerknipje dat je op de vorige platen wel had, niet of nauwelijks.

Regen na zonneschijn

Achilles Heel is niet slecht. Alle ingrediënten zijn weer aanwezig: twijfel, angst en hoop. Het probleem is dat de plaat kabbelt als een nietszeggend watertje door een traag landschap. Het is alsof er regen op komst is maar je nog moet wachten op de druppels. De zon vecht nog wel tegen de bewolking, maar zal het niet gaan winnen. Kijk je naar de plaat, dan verdwijnt de zon na het eerste nummer Bands With Managers. Lichtstraaltjes door de wolken zijn dan A Simple Plan, Arizona en I Do. Je zou gewoon meer kunnen verwachten van Pedro the Lion dan dat er op Achilles Heel te horen is. Dat is jammer voor een liefhebber van de lo-fi van Bazan.