Film / Films

Verleiden is een kunst

recensie: The Shape Of Things

In de film The Shape Of Things wordt een levend object tot kunst verheven. Daarmee wil regisseur Neil LaBute de discussie openen: waar ligt de grens van het toelaatbare? De film schetst het leven van vier studenten kunstgeschiedenis die worstelen met zichzelf. Ze verlangen ernaar zelfstandig te zijn, maar zoeken tegelijk houvast bij hun partner. De enige die zich alleen door het leven wil slaan is Evelyn (Rachel Weisz). Hoewel ze geboren lijkt te zijn om single door het leven te gaan, wordt ze smoorverliefd wanneer ze de verlegen Adam (Paul Rudd) ontmoet. Evelyn neemt het heft in handen en Adam volgt haar gedwee in al haar wensen. Even snel als een kameleon van kleur verandert, wisselt hij van uiterlijk en daarmee van karakter.

~

Zijn vrienden Jenny (Gretchen Mol) en Philip (Frederick Weller) zien deze metamorfose met veel argwaan gebeuren. Waar blijft hun vriend? Wanneer Adam vreemd gaat, stelt Evelyn het volgende: ‘Hoe normaler, interessanter en moderner, des te beter is een mens. Kijk maar naar de modebladen, die staan er vol mee. Maar hoe mooier een mens van buiten wordt, des te verwerpelijker wordt zijn gedrag. Bij het maakbare komen de emoties in de problemen.’

Relaties

~

Interessant zijn de relaties. Jenny is nogal simpel: ze verwacht dat dingen zijn zoals ze lijken. Haar vriend Philip is een wise guy. Hij doet denken aan iemand van school die het altijd beter weet. Adam kan urenlang boekenrecensies in de New York Times lezen, waarbij hij de belangrijkste alinea’s onderstreept. Hoewel hij allerminst een macho is, verandert hij razendsnel van een boekengeleerde tot idool van vele vrouwen. Zijn vriendin Rachel is een vrouw van uitersten. Zij is het antwoord op de gedachte achter deze film: kan een vrouw datgene doen wat men meestal toeschrijft aan mannen?

Meedogenloos

The Shape Of Things laat zien hoe stelletjes elkaar trachten om te vormen binnen hun relatie. Hoe knap je partner ook is, altijd kan er wel iets aan verbeterd worden: ‘Schat, ik vind het leuker als je je haren iets langer laat groeien,’ of : ‘Blauw staat je veel beter!’ Sommigen proberen zelfs elkaars karakter of moraal te boetseren. Zo ontdekken ook de spelers in deze film hoe ver ze kunnen gaan. Evelyn is geobsedeerd door kunst en gaat hierin meedogenloos ver.

Provocateur

Evelyn leeft, ademt, en denkt alleen maar aan kunst. Ze is een provocateur, zoals LaBute zelf. Bij deze regisseur gaat het niet om een interessant verhaal of personage, maar om een boeiende groep karakters en een einde dat uitnodigt tot discussie. De film eindigt dan ook met een onthutsende ontknoping. In het atelier van Evelyn hangen aan de muren leuzen als: ‘Voor moralisten is er in een galerie geen plaats’ en ‘Ze houdt niet van me’. Tegen deze achtergrond opent LaBute de discussie ‘Is manipulatie ook kunst?’

Heb je interesse in psychologie en kunst, dan is deze boeiende arthouse-film een absolute aanrader!