Schwarz

Tom Barman zei ooit eens dat je niet persé experimenteel of edgy bezig bent, wanneer je na een rustig stukje een versterker laat ontploffen. Deze uitspraak schiet door het hoofd, want Arty Party wil edgy klinken. Experimenten zijn uitvoerig aanwezig, maar zo extreem en zo veel dat de luisteraar steevast van het kastje naar de muur wordt gestuurd. Het experiment lijkt gezocht en soms te voor de hand liggend. Je kunt zelfs zo ver gaan om de plaat als het ware een muzikale caleidoscoop te noemen, waarbij elk nummer een compleet ander beeld oproept dan het voorgaande. Zoals gezegd zit de plaat boordevol met invloeden van buiten, waarbij elke luisterbeurt een competitiedrift aanwakkert en het een groot genot wordt om alle invloeden met naam en toenaam te noemen. Zo zijn onder andere invloeden van Kraftwerk, Mogwai, Slint, Sebadoh, The Velvet Underground, Babyjohn en Motorpsycho te horen.

Slalommen langs de verschillende stijlen

Arty Party, het eerste nummer, begint in de stijl van de electroclash, maar halverwege verandert het nummer in een zichzelf herhalende riff, waarbij er een Kraftwerk-achtige stem de titel van het nummer prijsgeeft. Daarna gooit de band uit Murcia het over een andere boeg door er twee redelijk sterke indie-popsongs tegen aan te gooien. Het derde nummer mondt uit in het interessante post-rock getinte vierde nummer Beauty Must Die. Daarna wordt in Specimen 3 nogmaals de invloed van Kraftwerk duidelijk gemaakt. Droning Forever klinkt als de intro van Motorpsycho’s High Time, maar blijft langer doorpompen. Hierdoor wordt de link naar Green Hornet of diens kloon zZz makkelijk gelegd. Het roer wordt bij de nummers Raining Stars en 100% Fun-Free opnieuw omgegooid voor een liedje a la Pernice Brothers of Death Cab for Cutie. Het negende en laatste nummer, waarbij de geluidsexplosie een redelijke voorspelbaarheidsfactor in zich heeft, had zo een plaatsje op Mogwais Happy Songs For Happy People kunnen krijgen.

Namedropping

Wanneer de namedropping een verwarrende invloed op het betoog heeft gehad, dan kom je waarschijnlijk het dichtst bij de kern, ofwel het dichtst bij het wissellende gevoel na een luisterbeurt Arty Party. De plaat zit veel te vol met verschillende stijlen, waardoor het enthousiasme om Arty Party helemaal te beluisteren nauwelijks aanwezig is. Het is fijner om de plaat in stukjes te beluisteren. Dan kan het allemaal bijzonder goed geslikt worden. Maar zoals het nu verpakt is, raakt het de recensent te veel in zijn zelfvertrouwen.