Muziek / Album

De jonge honden blijken de koningen van de popmuziek

recensie: Bloc Party - Silent Alarm

Al maanden luistert de grootste sensatie van de hedendaagse popmuziek naar de naam Bloc Party. Sinds het einde van 2004, toen de Bloc Party EP verscheen, zijn de verwachtingen hooggespannen. Ze zouden wel eens de Franz Ferdinand van 2005 kunnen worden. Niet zo vreemd want Banquet, het titelnummer van de EP, dreigde veel te beloven. Het resultaat was dat de jonge Britten met een zware last op de schouders liepen. Nu is er de langspeler Silent Alarm, en geloof de sensatie. Het is geen slap handje of een grote dosis los zand, het is fel, gedreven en energiek, maar bovenal een geweldige plaat om naar te luisteren.

~

Voordat er misverstanden dreigen: men verwacht dat Bloc Party het succes van Franz Ferdinand gaat evenaren. Qua geluid moet Bloc Party het meer hebben van voorbeelden als The Cure, The Smiths of Joy Division. Toch hebben de mannen rondom Kele Okereke er een eigentijdse draai aan gegeven. Zo een draai die ook de ‘fashion version’ van de new wave, Interpol, aan hun muziek heeft gegeven. Ook Bloc Party klinkt bedacht, maar heeft net als Interpol een hele eigen smoel, waarvan de EP al een voorproefje gaf. Voor de plaat hebben ze nog meer peper gebruikt, nog meer kolen op het vuur gegooid en alles op alles gezet om voor de dag te komen, zoals ze nu doen. En het klinkt buitengewoon, heftig en onstuimig.

Pareltjes

Dat heftige begint meteen bij Like Eating Glass, wanneer na wat sferisch gitaargegil de drums met veel bombarie ten tonele komen, lijkt het alsof de pompende basstoten het nummer binnen de lijnen moet houden. Het is alsof het jachtseizoen geopend is en het is afwachten wat er komen gaat. Ook in Helicopter neemt de band nauwelijks tempo terug. Het wat meer naar funk neigende Positive Tension doet het wat rustiger aan, maar is verre van slobberig. Maar wie denkt dat het alleen maar rapheid troef is, moet eens naar de rustige pareltjes luisteren. This Modern Love is hier een goed voorbeeld van en is net als Blue Light een schitterende en spannende popsong. Toch moeten ze, net als het Boards of Canada-achtige Compliments en de daaropvolgende en evenzo sferische ‘hidden track’ het qua schoonheid afleggen tegen So Here We Are.

Toekomstbeeld is helder

Met de krachtige nummers als The Pioneers, Like Eating Glass en Banquet kent Silent Alarm vele hoogtepunten, waardoor de link met Franz Ferdinand’s titelloze succesplaat snel kan worden gelegd. Het Schotse voorbeeld heeft meer hitpotentie dan Bloc Party, maar met Silent Alarm ligt er een mooie weg open. Op dit moment worden ze gezien als de koningen van de popmuziek en de band wist het zelf al een tijdje, want in Positive Tension kondigt zanger Okereke de toekomst van de band aan: “Something glorious is about to happen” en “I’m gonna make it happen”. Wie dat gaat ontkennen, moet heel vroeg opstaan.