Het wiel weer uitvinden
Lastig; de hele tijd kwinkslagen moeten bedenken om toch steeds maar weer verrassend voor de dag te blijven komen. Zeker binnen de slowcore, want daar is de rek al jaren uit en de houdbaarheidsdatum al lang van verstreken. De ultieme vaandeldrager van het genre, Low, flikt het echter wederom, en laat de stille genieter toch weer genieten.
Het experiment met de relatief felle, gruizige en schurende gitaren dat de passende titel The Great Destroyer droeg, was een aanwinst in het oeuvre van het echtpaar Sparhawk-Parker. Hoewel het de schoonheid van voorganger Trust niet kon benaderen, was het een uiterst fijne uitstap, om zo het geluid van Low weer nieuw leven in te blazen. Op de nieuwste en alweer achtste plaat Drums and Guns zoekt het duo, samen met de nieuwe bassist Matt Livingston, naar andere muzikale horizonten. Voor Low zijn die zoektochten dit keer vooral gevuld met samples, toetsenpartijen en drumcomputers. Ofwel, spannende elektronica die het geluid van het drietal uit Duluth op de juiste wijze ondersteunt, zonder voor tenenkrommingen te zorgen.
Elektronica
 |
| Fotograaf: Tim Soter |
Het is niet alleen de elektronica die het verschil maakt, zeker niet. Het is ook hoe Low die geloopte samples in het geluid integreert. En daardoor de plaat soms laat versnellen. Bijvoorbeeld bij Always Fade: hier bepalen de groovy bas, de drumcomputer en de aan elkaar geplakte geluidsfragmenten het tempo, terwijl de typische, bijna naar hymnen neigende samenzang van Sparhawk en Parker hier een bepaalde rust tegenover stelt. Waardoor het op wonderlijke wijze toch heel ‘Low’ blijft.
Donker
Ook aan de thematiek is nauwelijks getornd, want de eerste twee regels zetten de toon. Snel en duidelijk. “All the Soldiers, they’re all gonna die. All the little babies, they’re all gonna die.” Kortom, we zijn weer thuis. Het geluid is donker. Door de manier waarop Low het echter brengt, blijft de muziek nog altijd spannend en beklemmend. Vooral in de minimale stukken op de plaat, zoals Dragonfly en Dust on the Window, wordt de intrigerende slowcore van Low weer nieuw leven ingeblazen. Als dan ook nog Murderer, een oudje in een nieuw jasje langskomt, voelt dit enigszins vreemde, nieuwe, elektronische jasje echter opeens heel vertrouwd. Alsof het altijd al zo geweest is. En wordt weer eens duidelijk waarom Low hun collega’s uit het verleden zonder moeite overleeft.
Henri Melaanvuo 
