Een onweerstaanbare trip

De doorzichtige, warme sound, vol razende drums, orgeltjes, overstuurd gierende gitaren, een fröbelende basgitaar, een mellotron en zelfs een dwarsfluit- je waant je in een parallel universum waar de tijd stil gestaan heeft. De jonge twintiger Gustav Ejstes, het brein achter éénmansproject Dungen, maakte vrijwel het gehele album op eigen houtje, en creëert met deze cd een wonderbaarlijk muzikaal spectrum. Zijn virtuoze psychedelica fungeert als ruggengraat voor onweerstaanbaar vrolijke popliedjes, zware melancholiek (het slotnummer), en alles wat zich daartussen bevindt, inclusief speelse, instrumentale jazz-uistapjes. Enkele gastmuzikanten (Fredrik Björling drumt op een paar tracks en klinkt als een nieuwe Keith Moon) voegen expertise toe met saxofoons, gitaar en achtergrondzang.

Enthousiasme

De bewuste retro-sound klinkt misschien als een gimmick, ware het niet dat Dungen’s tweede plaat een eerlijk en magnifiek album is. De nummers zijn stuk voor stuk ijzersterk, vrijwel alles valt op zijn plaats en overtuigt. Dungen verliest zich gelukkig nergens in een obsessie met de psychedelica van weleer: elk nummer is compact, toegankelijk en stijlvast. Ejstes’ technische vernuft, zijn jeugdige enthousiasme en gevoel voor liedjesschrijven is aanstekelijk en maakt van Ta det lugnt bijna een uur lang een onweerstaanbare trip.

Naïef

Minder geslaagde elementen zijn de beperktheid van Ejstes’ nasale zang, de opzettelijk naïeve teksten (overigens allemaal in het Zweeds), het stuurloze gefröbel in Lejonet & kulan, en mogelijk de lengte van het album. Een plaat uit de jaren zestig of zeventig zou al gauw tien minuten korter hebben geduurd, en het ontbreken van een opvullingstrack als bovenstaande zou wellicht een nog sterker geheel opgeleverd hebben. Minieme kanttekeningen bij een zeldzaam sterk album, dat met de allerhoogste maatstaven beoordeeld dient te worden.