Zoek de verschillen

Is het arrogante gemakzucht of terechte zelfverzekerdheid? De keuze van Michael Haneke om zijn eigen film Funny Games uit 1997 eigenhandig van een remake te voorzien laat de kijker in verwarring achter. Niet alleen door de verwoestende boodschap die ook deze keer als een mokerslag aankomt, maar vooral door het feit dat de film, met uitzondering van het Engelse taalgebruik, een vrijwel identieke kopie is van het origineel.

Haneke heeft altijd beweerd dat hij Funny Games heeft gemaakt om de Amerikaanse bioscoopbezoeker de schadelijke gevolgen van geweldsverheerlijking in Amerikaanse films te tonen. Aangezien het Duitstalige origineel die doelgroep niet bereikte, besloot hij de film met behulp van bekend actrice Naomi Watts nogmaals te maken, in de hoop een groter publiek te bereiken. Dat is een nobel streven, maar zolang Haneke vasthoudt aan zijn trage, nietsontziende stijl die zeer veel vergt van de kijker en hem zijn reputatie als een van de interessantste Europese regisseurs heeft bezorgd, zal het Amerikaanse publiek met een grote boog om deze film heen lopen.

Toeschouwer

Dat neemt niet weg dat de film ook in het Engels een ijzersterke indruk achterlaat. Funny Games gaat over een doorsnee gezin dat voor de zomer afreist naar hun vakantiehuisje aan het water. Daar wordt Ann (Naomi Watts) lastiggevallen door twee op het oog beleefde jongens (Michael Pitt en Brady Corbet) die een aantal eieren willen lenen. Dat moment vormt de katalysator van het buitensporige geweld dat volgt, waarbij zowel het gezin als de toeschouwer niet gespaard worden. Hoewel het merendeel van het geweld buiten beeld wordt gelaten, is het de kracht van de suggestie die de film zijn horrorstatus geeft. Hierdoor vermijdt Haneke ook alle beschuldigingen van hypocrisie, waarmee films die geweldsverheerlijking becommentariëren vaak worden beschuldigd. Door het geweld niet te tonen en de aandacht te richten op het leed van de slachtoffers en de rol van de toeschouwer in geweldfilms, is Funny Games een zeer interessant project dat de vraag oproept hoe er met geweld omgegaan moet worden in film en media.

Overbodig

Na afloop van het bekijken van de film, moet de conclusie echter zijn dat Funny Games U.S. een overbodige remake is. De verschillen met het origineel zijn zo miniem dat de keuze om de film opnieuw te maken voor een groter publiek niet gerechtvaardigd is. Naomi Watts heeft wellicht een groter emotioneel bereik dan Susanne Lothar in de Oostenrijkse versie, maar dat verschil wordt weer rechtgetrokken door het feit dat Tim Roth, die in de nieuwe versie de echtgenoot speelt, het moet afleggen tegen Ulrich Mühe. De resultaten aan de Amerikaanse kassa, waar de film ondanks een uitgebreide promotiecampagne genadeloos geflopt is, bevestigen deze conclusie. Haneke heeft zijn punt met het origineel uit 1997 gemaakt en heeft daar blijkbaar weinig nieuws aan toevoegen. Het is tijd dat hij zich aan een nieuw project waagt, waarmee hij zijn meesterlijke Caché van een aantal jaren geleden hopelijk kan evenaren.