Jong maar niet vernieuwend

De oude meester Paul McCartney componeert nog graag en beschikt tegenwoordig over moderne uitrusting. Als een kind in een snoepwinkel huppelt de ex-Beatle op Electric Arguments van instrument naar instrument, onder toezicht van producer Youth.

Paul McCartney en Youth (Martin Glover) zijn groot geworden als bassist: de een bij The Beatles, de ander bij Killing Joke. Hun drie muzikale liefdesbaby’s als The Fireman zijn minder bekend. De vorige twee platen, Strawberries Oceans Ships Forest (1993) en Rushes (1998) waren instrumentaal en ambient pur sang. Ambient krijgt vaak het stempel ‘achtergrondmuziek’ opgedrukt en dit komt mede door de afwezigheid van zang en muzikale structuur. McCartney en Youth voegden op ‘Electric Arguments’ deze elementen op het laatste moment toe. Het maakt de plaat minder elektronisch en toegankelijker voor het grote publiek. Om in de woorden van McCartney te spreken: ‘Some of the songs even have four chords!’

A Day in the Life

Per track werd één dag uitgetrokken met niets anders dan McCartney, Youth en een berg instrumenten in de studio. Gedurende een week of twee werd er veel geïmproviseerd omdat de toevoeging van zang nogal impulsief was. Het is allesbehalve storend gebleken: Sir Paul klinkt heerlijk en experimenteert volop met de instellingen van zijn microfoon. De teksten zijn opmerkelijk eenvoudig − dikwijls zelfs van Ringo Starr-niveau − in nummers als ‘Light From Your Lighthouse’ en ‘Highway’. Stijlen variëren van new age in ‘Lifelong Passion’ tot country in het dwepende ‘Travelling Light’. We horen dertien uiteenlopende stukken, orenschijnlijk met veel plezier opgenomen.

Oude ambachtelijkheid

Plezier en jarenlange ervaring gaan hand in hand op de plaat, waar McCartney bewijst dat hij zonder voorbereiding dertien songs uit zijn mouw kan schudden. Menig recensent zal het album als rauw en ongepolijst bestempelen na de eerste luisterbeurt maar de volgende rondes leiden tot meer begrip. Toegegeven, de plaat is niet vernieuwend en bevat tracks die ronduit flauw zijn. Wat echter opvalt na een aantal keren luisteren is de variatie en fraaie uitwerking van stijlen. Deze plaat is helemaal niet rauw of ongeslepen, de stijlen zijn zorgvuldig uitgewerkt en wel met de hoogste toewijding. Het geheel klinkt kundig en het vakmanschap van het duo overtuigt.

Met de verzameldrift van twee eksters bundelen Sir Paul en Youth de meest uiteenlopende ideeën en plaatsen ze in mooie muziekstukken. Als je bedenkt dat deze plaat in minder dan twee weken is opgenomen dan kun je niets anders dan respect hebben voor het tweetal. Maar ‘Two Magpies’ vormen nog geen blackbird. Paul McCartney en Youth zijn veteranen in een wereld die inmiddels is overspoeld met ambitieuze muziek en ook ‘Electric Arguments’ is een gewaagd project. De plaat is niet vernieuwend of vergelijkbaar met de ambachtelijkheid van weleer maar heeft deze pretentie ook niet. The Fireman presenteert een smaakvol samenraapsel van stijlen en het geheel klinkt impulsief, speels en jong.

Het doet denken aan de tijd waarin jongens nog brandweerman wilden worden.