EuroSonic/Noorderslag 2009

~

1. DONDERDAG | 2. VRIJDAG | 3. ZATERDAG

Girls in Hawaii

Eurosonic staat dit jaar volledig in teken van Belgische acts en het lijkt daarom passend om de avond te beginnen met de muzikale pleziertjes van Girls in Hawaii. Plezante kerels, de gebroeders Vancauwenberge en Wielemans. Het is acht uur en de Stedelijke Muziekschool stroomt langzaam vol, iets dat frontman Antoine pleziert: ‘last time we performed, there were five guests.’ Het zestal wordt wel in een zucht genoemd met Grandaddy en dEUS maar het verschil is groot genoeg om van nieuwigheid te kunnen spreken. De oren worden schoongeblazen met snoeiharde beats en afgespoeld met een golfje folk. Een kleine discussie over de verjaardag van een van de frontmannen mondt uit in het dwepende ‘Birthday Call’ maar wie van de twee nu jarig is blijft onduidelijk. Er wordt kundig van instrument gewisseld en de accordeon wordt zelfs even uit de kast gehaald bij het fraaie ‘Couples on TV’. Verfrissend en divers.

The Rakes zijn een mooi bijeengeraapt stel. Gitarist Matthew Swinnerton, die als twee druppels water lijkt op John Denver en zanger Alan Donohoe, die strak lijkt te staan van de pillen. Als het publiek klapt, dan doet Donohoe mee zover hij kan. De interactie beperkt zich tot de vraag of wij nog ‘sexual songs‘ willen horen maar is eigenlijk meer een verzoek van de man zelf. De bijna jodelachtige uithalen zijn amusant maar de kwaliteit van de zang laat te wensen over. Wanneer de broodmagere Donohoe ‘la-la-la‘ zingt, weet niemand of dit zo is bedoeld of dat hij zijn tekst kwijt is. De band speelt op routine en het geheel lijkt niet meer dan een onderbreking van hele andere activiteiten elders. Het lijkt alsof muziek maken de jongens vanavond weerhoudt van meer dringende zaken.

Brandmerk op de avond

A Brand

A Brand heeft zichzelf behoorlijk strak op de markt gezet. Er is een duidelijke huisstijl en er zijn witte glimmende pakken. De muziek is goed maar de verpakking is een tikkeltje gelikt. Bij de opkomst van de heren en het dansje dat volgt lijkt het nog cheesy en dubbelzinnig maar zelfspot blijft uit. Het voelt een beetje raar allemaal. De fans staan vooraan, zingen alle teksten mee en juichen alsof er na twee jaar onthouding weer vlees in de koelkast zit. Een stempel drukken op deze afsluiters van de vrijdagavond is moeilijk. De witte pakken vallen op en daar is het vijftal zich goed van bewust. Net wanneer enkele toeschouwers hardop denken: ‘hadden De Toppers niet ook witte pakken?’ klinken de woorden ‘we gaan een mooi feestje bouwen’ uit de microfoon. Dit soort opmerkingen zijn volstrekt overbodig. De show, de glitterpakken, het dansje en de bombastische introductie genereren een vreemde bijsmaak.

De songs nemen soms bijna perfecte vormen aan, zoals bij het lekkere ‘Where’s Your Heart’, waar rond de eerste minuut Stones-achtige riffs te horen zijn. De gitaarpartijen zijn nu en dan majestueus en tijdloos maar steeds komt dat smaakje terug. Heel even lijkt het een bruiloftsband die een geoliede voorstelling opvoert. A Brand levert een steengoede show met stevige riffs en catchy ritmes. De bandleden hoeven zich niet te verkleden en zeker niet als Toppers. De heren winnen het op alle fronten van deze simpele volkszangers. Wat dit betreft is er slechts een stukje zelfoverwinning te behalen. En wie zichzelf overwint kan een stad innemen.

Ondanks het kleine euvel in De Spieghel was de vrijdag een prachtige Eurosonic-dag. Met als absolute hoogtepunt het tokkelende wonder uit Zweden. U leest een reportage van een countrymijdende recensent die dit weekend voor het eerst in zijn leven Nashville intypte in Google. En dat ligt niet eens in de buurt van Zweden.