The Last House on the Left

Jawel mensen: we hebben hier te maken met een remake die een stuk beter is dan het origineel. Wat heet: op elk punt troeft de versie uit 2008 zijn voorganger af. Het scenario is een stuk evenwichtiger, de karakters zijn beter uitgewerkt, het spel van de acteurs overtuigender, op de cinematografie valt minder aan te merken, en de muziek ondersteunt deze keer het verhaal wel. Dat mag opvallend heten, want de versie van Wes Craven (A Nightmare on Elm Street, Scream) wordt toch vaak tot een van de klassiekers binnen het horrorgenre gerekend.

Origineel

Wie het origineel echter bekijkt (zoals we hier al eerder deden) zal vooral getroffen worden door het amateuristische gehalte van de film, die op elk vlak tekort schiet. Bijna elk vlak, want als het gaat om de hoeveelheid rumoer die de film destijds veroorzaakte en censuur die hij tot gevolg had, zijn er weinig gelijken te vinden. Maar wie het origineel door de, zeker bij horrorfans, met bloed bespatte bril van vandaag bekijkt, zal verbaasd de schouders ophalen: waren de mensen vroeger werkelijk niks gewend, of zijn wij inmiddels zo afgestompt?

Veel rumoer veroorzaakte de remake niet, hoewel de lijn van het verhaal dezelfde is: twee meisjes vallen in handen van een stel criminelen, worden geterroriseerd, ontvoerd, verkracht en vervolgens voor dood achtergelaten. Het toeval wil dat de daders vervolgens onderdak vinden in het afgelegen huis van de dan nog onwetende ouders van een van de meisjes. Het laat zich raden wat er vervolgens gaat gebeuren. Craven bleef als producent overigens nauw bij de remake betrokken, waarbij gekozen werd voor een relatief onervaren regisseur: de Griek Dennis Iliadis. Waar het knullige gehalte van het origineel afbreuk doet aan de geloofwaardigheid van het verhaal, is dat in de Iliadis-versie gelukkig niet het geval. Voor de opbouw van het verhaal en de introductie van de karakters wordt uitgebreid de tijd genomen en de aanpak is lange tijd opvallend subtiel (hoewel vraagtekens gezet kunnen worden bij de te lange verkrachtingsscène).

Huiselijk

Andere pluspunten zijn de ambivalente houding van de zoon van de hoofdcrimineel, en het feit dat de acties van de ouders lange tijd meer zijn terug te voeren op lijfsbehoud en overlevingsdrang dan op een simpele, brute wraakoefening. Dat zij daarbij allerhande huishoudelijke apparaten – van gootsteenvermaler tot magnetron – als wapen gebruiken, is een treffend lot van diegenen die huiselijk geluk verstoren. De eindscène zal hierbij de hardcore horrorliefhebber zeker een glimlach bezorgen, maar is in het geheel redelijk misplaatst te noemen. Al met al is dit een gedegen remake, zeker geen slechte film, maar hij zal nooit de klassiekerstatus behalen die het origineel — hoe vreemd ook — wel heeft.

Er zijn op deze dvd twee extra’s te vinden: een aantal verwijderde scènes en een filmpje dat compleet verkeerd ‘achter de schermen’ wordt genoemd, maar in de praktijk een soort promofilmpje van enkele minuten is.