Boeken / Fictie

Op zoek naar het einde

recensie: Nicolas Dickner - Tarmac (vert. Martine Woudt)

Zijn vorige boek Nikolski werd enthousiast ontvangen. Met zijn nieuwste pennenvrucht Tarmac zet Nicolas Dickner de succesvolle lijn door. Deze roman over de ondergang van de wereld zal de opkomst van Dickner alleen maar onderbouwen.

In Tarmac maken we kennis met de familie Randall. En met name met de oudste dochter Hope. De familie Randall heeft al generaties lang last van openbaringen. Op een gegeven punt in hun leven worden ze geconfronteerd met visionaire dromen over de ondergang van de wereld. Zeven generaties lang hebben de Randalls dromen waarin ze het einde van de wereld niet alleen beleven in hun slaap, maar ook echt voelen, zien en ruiken. Altijd gaat dit gepaard met de openbaring van een datum waarop het einde zich moet gaan volstrekken.

Dromen
Dat dergelijke dromen niet goed zijn voor de geestesgesteldheid van de dromer moge duidelijk zijn. Als dan de beoogde datum is bereikt en de wereld blijft gewoon zijn gangetje gaan, is dat vaak de druppel die de emmer doet overlopen: de betrokken Randall slaat compleet door. De wereld vergaat dan misschien niet, maar het betreffende familielid houdt vaak wel op te leven of komt in een inrichting terecht.

Hope Randall is tot op heden verstoken gebleven van deze openbarende droom. Aan de ene kant is dat prettig. Gezien het bizarre gedrag van haar hamsterende moeder Ann – ‘als de Apocalyps komt, moet je zorgen voor genoeg houdbaar voedsel’ –, is het fijn dat er nog iemand de realiteit in ogenschouw houdt. Aan de andere kant raakt ze vertwijfeld. Waarom krijgt zij geen visionaire droom? Ze is er ten slotte ondertussen oud genoeg voor. Door middel van het werpen van dobbelstenen probeert ze de datum alsnog door te krijgen. Als deze dan vervolgens bevestigd wordt in de houdbaarheidsdatum van een pak noedels, is ook Hope in de ban van het einde van de wereld.

Per toeval komt ze een publicatie tegen van een schrijver die de ondergang van de wereld ook heeft voorspeld op die dag (17-01-2001). Hope gaat op zoek naar de schrijver en antwoorden. Een zoektocht die haar van Rivière-du-Loup (Canada) via Seattle naar Tokio brengt.

Korte humor
Nicolas Dickner brengt dit apocalyptische verhaal op een luchtige, bizarre wijze. Zijn schrijfstijl is een mengeling van de humor en absurditeit die we ook zien bij onder anderen Douglas Adams (Hitchhikers Guide to the Galaxy), Terry Pratchett (Discworld) en David Mitchell (Wolkenatlas). Surrealistische situaties worden afgewisseld door ingetogen humor:

Blijkbaar had Ann Randall niet eens gemerkt dat Hope vertrokken was.
‘Waarheen vertrokken?’
‘Naar Japan.’
Ze trok haar wenkbrauwen op, alsof ze wilde zeggen: ‘O, dat verklaart een hoop’, en nam een slok cognac.
‘Al lang geleden?’
‘Vier maanden. Bijna vijf.’

Tarmac is een heerlijk, licht absurdistisch boek over de zoektocht van een jonge vrouw naar de vragen over het leven. Een heerlijk leesbare roman die slechts één nadeel heeft: hij is te kort! Ondanks de bizarre ontwikkelingen tijdens de zoektocht van Hope is Tarmac door de schrijfstijl van Dickner een zeer toegankelijk boek geworden. En dat is een kunst die alleen de allerbeste schrijvers beheersen.

Zie ook de recensie van Mitchell’s Wolkenatlas