Blinde liefde

Hoewel de in Antwerpen woonachtige Vlaming Gie Bogaert nu al negen boeken op z’n naam heeft, laat zijn naam niet meteen een belletje rinkelen bij de meeste lezers. En dat terwijl Bogaert een zeer verfijnd taalgebruik hanteert. Zijn proza is doorspekt van wonderschoon gevormde zinnen, gevuld met prachtige woorden. Waar vind je nog woorden als: weifelkinderen, geheugenfoto en natuurlijk ‘luchtgezichten’?

Verlangen
Net als zijn eerdere werk staat Luchtgezichten vol fraai verwoorde beschrijvingen. Daarmee vertelt hij het verhaal van de liefde tussen Lambert en Lana. Een liefde die nooit uitgesproken wordt en die hun hele leven als een onvervuld verlangen tussen hen in hangt. Al vanaf hun kinderjaren kennen ze elkaar en voelen ze zich tot elkaar aangetrokken, maar nooit zet deze aantrekkingskracht zich om in daden. Ze gaan dan ook al snel ieder huns weegs.

Bij toeval komen de twee onuitgesproken geliefden elkaar na jaren weer tegen. Lana is ondertussen blind door een loskomend netvlies en Lambert bereidt zich voor op een operatie voor zijn opkomende mondkanker. Lambert wordt, zolang de kanker hem toestaat, voorlezer voor Lana. En nog steeds spreken beiden hun verlangens naar elkaar niet uit. Hoewel beiden op de hoogte zijn van elkanders identiteit, houden ze die voor elkaar verborgen. Lambert hoopt dat Lana zijn stem niet meer herkent en Lana geeft niet aan dat ze wel degelijk weet wie haar nieuwe voorlezer is.

Planeten
Zo draaien ze hun leven lang om elkaar heen als planeten rond een zon, zonder dichter tot elkaar te komen. Samen met Lana en Lambert wacht de lezer op het moment dat beider verlangen tot uiting komt. De liefdevolle beschrijvingen van Bogaert laten dit verlangen alleen nog maar meer opzwellen, en vergroten tevens de kloof van het stilzwijgen tussen de geliefden. In hun samenzijn wordt de eenzaamheid van het individu pijnlijk duidelijk. De blindheid van Lana weerspiegelt het gebrek aan zicht op elkanders verlangen. De onbeantwoorde liefde wordt pijnlijk mooi in beeld gebracht.

Daarmee wordt het verlangen dat Lana en Lambert naar elkaar koesteren een entiteit op zich. Uiteindelijk is het niet eens meer relevant of dit verlangen resulteert in een uitgesproken liefde. De dramatiek van het stilzwijgen en het hunkeren is voldoende om van Luchtgezichten een wonderschoon relaas te maken over een relatie. Of die relatie nu wel of niet vorm krijgt is secundair. Misschien maakt het verlangen wel blind en niet de liefde zelf.