Boeken / Fictie

En wat gebeurde er dan?

recensie: Julie Myerson - Hier gebeurt nooit wat

Het leven valt niet altijd mee. Niet als hoofdpersoon in een roman, niet als schrijfster van zo’n roman, maar ook zeker niet als lezer van diezelfde roman. Hier gebeurt nooit wat onderstreept deze drie zaken. De hoofdpersoon heeft het moeilijk, de schrijfster heeft niet het volle potentieel uit het boek gehaald en de lezer zit met een dubbel gevoel.

~

Het begint in ieder geval veelbelovend: er is een gruwelijke moord gepleegd. Lennie, de beste vriendin van Tess, is vermoord op een parkeerplaats, nadat ze ’s avonds een vergadering van de oudercommissie heeft bijgewoond. Het altijd zo rustige dorpje, waar nooit iets gebeurt dus, is diep geschokt.

De daarop volgende emotionele situaties die in de directe omgeving van de overledene ontstaan vormen de basis voor het verdere verhaal. Dat daarbij de liefde van de weduwnaar voor Tess en de ontluikende verliefdheid van Tess voor de maatschappelijk werker Lacey welkome bijkomstigheden zijn moge duidelijk zijn.

The Bold and the Beautiful

De schrijfstijl van Julie Myerson deed me sterk denken aan de bekende soap The Bold and the Beautiful. Het tempo, en dan voornamelijk het tempo van de conversaties, ligt redelijk laag. Je voelt de stiltes in de gesprekken ook daadwerkelijk vallen bij ongemakkelijke situaties of onderwerpen. En terwijl ik bij de tv-soap deze tergend langzame conversatie uitermate vervelend vind, is dit tempo in dit boek en bij de hier geschetste personen en ontwikkelingen juist heel erg op z’n plaats.
Je voelt het ongemak als Tess en haar man Alex het weer eens over de voortgang van hun relatie hebben of als Tess’ kinderen een pijnlijke vraag stellen over de dood van Lennie. Op dit vlak kan ik Julie Myerson dan ook alleen maar complimenteren voor de sfeerzetting van haar boek.

Echter…

~

Wat voor mij een boek tot een goed boek maakt is, naast een boeiende schrijfstijl, een kop en een staart. Een roman hoort voor mij ergens te beginnen om via een onderhoudend verhaal tot een einde te komen. En dat mag gerust een open einde zijn, als ik maar het idee krijg dat datgene wat verteld had moeten worden, of datgene waarover ik aan het denken gezet dien te worden, afgehandeld is.
En daarbij schiet dit boek volgens mij tekort. Wat heeft Julie Myerson mij hier duidelijk willen maken? Ik wil niet teveel over de moordzaak in dit verhaal uitweiden, maar aan het eind is mij niet geheel duidelijk waarom een moord als kapstok voor het verhaal is gebruikt.
Wil ze mij duidelijk maken dat het leven helemaal niet zo mooi is, als menigeen ons doet geloven? Of dat je gestraft wordt voor overspel?

Hoewel ik het boek tijdens het lezen redelijk onderhoudend vond, was het nadat ik het uit had eigenlijk een beetje een tegenvaller. Ik had, tijdens het lezen, meer verwacht van het einde. Van het gehele verhaal eigenlijk.
Het onderhoudende verhaaltje leidde uiteindelijk nergens toe. En dat is jammer, want er zat meer in. Het potentieel zit er vanaf bladzijde één al helemaal in, maar komt er tot aan de laatste pagina niet geheel uit.

En dus?

Tja, dus niets. Het verhaal leest goed weg. En de gebeurtenissen en de gevolgen daarvan voor de verschillende relaties zijn duidelijk. Maar zoals gezegd: het leidt nergens heen. Wil je gewoon een paar uurtjes entertainment, dan is Hier gebeurt nooit wat een aardige keus. Maar wil je een roman met een begin en een eind en eventueel een duidelijke boodschap voor de lezer, laat dit boek dan in de schappen staan. Er zijn betere alternatieven.