Muziek / Concert

Niet-alledaagse muzikale ervaring

recensie: De Nacht van Carice - diverse artiesten

Hoe geweldig moet het zijn als je een avond lang in Vredenburg je favoriete muziek kunt laten uitvoeren door zelfgekozen artiesten. Dat kan alleen maar weggelegd zijn voor bevoorrechte mensen. Carice van Houten is zo’n bevoorrecht mens.

Vrijdag 4 juni stond Vredenburg Leidsche Rijn geheel in teken van de muzikale voorkeur van Carice van Houten. En dat betekende een behoorlijke hoeveelheid klassieke muziek, een paar singer-songwriters, een afsluitende swingende band én uiteraard filmfragmenten. De Nacht van Carice was een lekkere diverse avond met enthousiaste artiesten.

Carice van Houten zat aan de zijkant van het podium gezellig met Cornald Maas de optredens aanelkaar te praten onder het genot van een flesje wijn (of twee). Zomergasten, maar dan leuker (zoals Carice zelf moest bekennen). Op haar kenmerkende spontane manier genoot ze zichtbaar met volle teugen van het door haar zelf samengestelde programma. Wat uiteindelijk dan ook tot de langverwachte tranen van dankbaarheid leidde tijdens haar afsluitende woord aan het eind van de avond.

~

Drie blokken


Die emotionele lading werd opgewekt door de drie blokken muziek die de avond hadden vormgegeven. Het eerste blok stond in het teken van vier stukken klassieke muziek, uitgevoerd door het Orkest van het Oosten onder leiding van Ivan Meijlemans. Carice had duidelijk gekozen voor wat toegankelijkere stukken om het publiek tegemoet te komen. Zo opende de avond met Rhapsody in Blue van Gershwin, terwijl op de achtergrond beelden van Woody Allens film Manhattan geprojecteerd werden.

Ook het volgende stuk (de Peer Gynt-suite van Grieg) was lekker verteerbare muziek. Net zoals de yoghurt, waaraan Carice bij deze muziek moest denken toen ze het stuk hoorde. Deze bevatte namelijk dezelfde muziek, terwijl een banaan als de periscoop van een duikboot door de yoghurt ploegde. Anderen herkenden misschien het thema van de jaren negentighit Ruffneck Rules Da ‘Artcore Scene. Met daarnaast nog Stostakovitsj en Straus was er dus genoeg voor iedereen.

Na de eerste pauze wisselde aanvankelijk de toon van de avond met een optreden van Coparck. Hoewel de leden van deze popband officieel dit jaar uitelkaar gegaan zijn, kwamen ze met alle liefde nog een laatste keer optreden, speciaal voor Carice van Houten.

Daarna was het toch weer even tijd voor een blokje klassiek. Ditmaal was de eer aan de ‘wonderbroertjes’ Jussen. Met hun 14 en 17 jaar staan deze jonge solopianisten al jaren aan de top en hebben ze zelfs dit jaar een contract bij Deutsche Grammophon in de wacht gesleept. Zoals Cornald Maas al aangaf: “Carice heeft nogal een dure smaak, aldus de organisatoren van Vredenburg.”

Tijdloze cinema

Vervolgens was het tijd voor singer-songwriter Josh Rouse. Net klaar met een tour door Amerika, gooide hij er vanachter zijn Buddy Holly-bril enkele Simon & Garfunkel-achtige nummers tegenaan.

Om blok twee nóg gevarieerder te maken dan het al was, eindigde het met de film The Rink van Charlie Chaplin, terwijl het Orkest van het Oosten de door Carl Davis voor de film gecomponeerde muziek speelde. Een geweldige keuze van Carice. The Rink (1916) én Charles Chaplin waren na bijna honderd jaar nog steeds in staat het publiek aan het lachen te krijgen. Een knap staaltje van tijdloze cinema.

In het derde en laatste blok van de avond voltrok zich tenslotte definitief de overgang van klassieke muziek naar kleinkunst, met optredens van Theo Nijland en Jenny Arean. Na een volle avond stil genieten van mooie muziek, werkten de artiesten nu toe naar een meer uitgelaten stemming.

Zwijmelende Carice


Eerder op de avond stond hij nog in Amsterdam op de planken, om nu voor een zwijmelende Carice in Utrecht op te treden. Rufus Wainwright was vermoeid, maar gaf een prima kort optreden alvorens weer snel richting Griekenland te vertrekken, waar hij de volgende dag acte de présence moest geven.

Als finale was er ruimte voor The New Cool Collective. Deze uitermate swingende en opzwepende band lukte het om het publiek (dat op enkele applausmomenten na de hele avond netjes op hun stoeltjes had gezeten) aan het swingen te krijgen.

Blijkbaar had ondertussen niet alleen Carice van deze avond een “harde plasser” gekregen, zoals ze het zelf formuleerde. Het publiek ging los en genoot zichtbaar van een niet-alledaagse muzikale ervaring. En voor diegenen die niet de volgende dag weer voor 8WEEKLY op pad moesten, was er nog gelegenheid om in de all night lounge te genieten van film en muziek.