Boeken / Fictie

Goede clichés

recensie: James Patrick Hunt (vert. Sanne van de Ven) - De verraders

Soms hoor je van tevoren zoveel goeds over een boek dat je licht gespannen zelf aan het lezen slaat. Je hebt hier tenslotte een potentiële klassieker uit het genre in handen. Maar te hoog gespannen verwachtingen kunnen ook verkeerd uitpakken.

 

De verraders van James Patrick Hunt is zo’n boek dat alom geprezen wordt. Een thriller van de ‘buitencategorie’. Een verhaal met een sterk plot, doordachte personages, verrassende wendingen en scherpe dialogen. Een boek dus dat op voorhand veelbelovend is. Die verwachtingen zullen onderstaand echter getemperd worden.

Hastings
In De verraders maken we kennis met inspecteur George Hastings. In de oorspronkelijke Engelstalige boeken van de auteur is deze inspecteur inmiddels al vier keer komen opdraven als hoofdpersoon, maar in Nederland kunnen we nu voor het eerst kennis met hem maken. Hastings wordt betrokken bij een gruwelijke moord op twee agenten. De mannen zijn neergemaaid met een machinegeweer en het politiekorps is geschokt. Aan de inspecteur de taak deze gevoelige kwestie snel en netjes af te handelen. 

Het mag gezegd dat de schrijver inspecteur Hastings heel goed portretteert. De geharde politieman komt vanaf het allereerste moment sympathiek over. Een gegeven dat je vanaf het begin laat meeleven met de verwikkelingen waarin hij terecht komt. En ook de dialogen zijn lekker vlot geschreven en doen natuurlijk aan. Tot zover voldoet alles nog aan de verwachtingen.

Cliché
Maar de kern van het verhaal is verder niet zo schokkend. Eigenlijk is het verhaal zelfs een beetje een cliché. De stroef startende, maar ontluikende liefde tussen Hastings en een knappe pro-deo advocate lijkt er zelfs expres bij gehaald om het cliché aan te dikken. Het voegt verder weinig toe aan de ontwikkelingen en oogt geforceerd. Ondanks de verdere vaart in het verhaal is er weinig sprake van dramatische plotwendingen die de lezer op de verkeerde voet zetten. Een element dat in een goede misdaadroman juist het kaf van het koren scheidt.

Het is dus niet allemaal rozengeur en maneschijn wat De verraders ons brengt. Eigenlijk is dit een weinig verrassend verhaal, dat wel weer verrassend goed is verteld. Hunt verstaat zijn vak als het gaat om het neerzetten van personages en het afwikkelen van dialogen. Maar hij zou nog wel iets meer werk kunnen stoppen in zijn verhaallijn. Met deze bijgestelde verwachtingen kan de lezer weer met een gerust hart aan dit boek beginnen. Zonder de angst teleurgesteld te worden is De verraders namelijk gewoon een zeer vermakelijke misdaadroman.