Muziek / Concert

Lowlands 2003

recensie: Lowlands 2003

.

Foo Fighters

Meer foto’s? Klik hier!

Zomaar een greep uit de muziekfestivals die er in Europa tussen mei en september van dit jaar te bezoeken waren: Pinkpop, Roskilde, Rock Werchter, Hurricane, Park-, Gras-, Bos- en Pukkelpop en Fields of Rock. Het is goed mogelijk dat zowel het publiek als de bands er genoeg van hebben. Een veelgehoorde en veelzeggende kreet op drie dagen Lowlands was: “this is our last show for the season.” De uitspraak die eigenlijk de hele sfeer van drie dagen Biddinghuizen omvatte kwam uit de mond van de voorman van Grandaddy: “It may not look like it, but we’re really one of the best bands of America.”

Vrijdag

Het is even wennen op een groot festival met acht podia: waar moet je heen? Wat is het bekijken waard? Het team van 8WEEKLY-verslaggevers besloot om maar zo veel mogelijk te bekijken, omdat er niets met kop en schouders bovenuit sprong, maar ook omdat ze niet zo goed wist waar te beginnen. Het startpunt werd The Mars Volta in de Golf-tent (na Alpha de grootste). Deze opsplitsing van het ter ziele gegane At the Drive In bracht veel te wispelturige muziek voor een festivalopener: ze speelden misschien drie nummers, die begonnen noch eindigden en ook niet als nummer te herkennen waren. Verder dan naar Boysetsfire: aardige, maar een beetje algemene punkrock, met tussendoor politiek zéér correcte statements: “We moeten niet wensen, dat is egoïstisch, maar we moeten hopen op een betere wereld! Yeah!”

Kaizers Ochestra

Dan de eerste verrassing van het festival. Vooraf was het Noorse Kaizers Orchestra al getipt als ‘spektakel’, en dat predikaat maakten de heren meer dan waar. Op het kleine India-podium fabriceerden de Noren met harmonium, drums, contrabas, elektrische gitaren, olievaten en breekijzers een stomende en opwindende set hoemparock. Ook speelden ze een aantal ingetogener nummers, die soms aan Tom Waits doen denken en die misschien nog wel beter zijn dan hunopzwepende feestmuziek.

Na dat feestelijke optreden naar de Bravo-tent voor nog een restje Ladytron: lekkere elektro met jaren ’80-smaak. Sparta, intussen begonnen in India, was opgericht uit de andere helft van het eerder genoemde At the Drive In en bracht daar een stuk toegankelijkere muziek, maar ons eigen strakke schema verplichtte ons verder te gaan, want inmiddels hadden we Das Pop gemist, slechts een enkele dromerige klank Saybia gehoord enInterpol helemaal aan ons voorbij laten gaan.

Bij Moloko bleek de Bravo-tent meer dan te klein en na een eerste nummer vluchtten we dan ook weer naar minder dichtbevolkte podia. The Raveonettes stonden aangekondigd, maar omdat daar veel animo voor bleek te zijn, waren zij verhuisd naar een groter podium op zondag. Hun plek werd opgevuld door Electric Six, een stel rauwe gitaristen met -opnieuw- lekkere feestmuziek. Aan de andere kant van het terrein waren de Eels bezig met een bijzonder belegen set surfhitjes die als verplichte nummers werden afgewerkt.

Lamb

De uitsmijter van de vrijdag was Lamb. Sprookjeszangeres Louise Rhodes huppelde over het enorme podium en zong mooie liedjes, maar de andere helft van Lamb, Andy Barlow, ging zich te buiten aan solo’s op djembé’s en was veel te hyperactief bezig. Zolang Lamb ingetogen blijft is het een wonderschone mengeling van slaapliedjes en dansbeats. Het verzorgen van feesten en partijen is echter niks voor het duo uit Manchester, en dat moeten ze dan ook niet proberen.

Zaterdag

De argeloze Lowlander werd op zaterdagochtend getrakteerd op heuse ouderwetse hippiemuziek. The Polyphonic Spree bestond uit maar liefst 24langewitte jurken, die zich uitleefden op harp, bugel, theremin, tamboerijn, dwarsfluit of gewoon fanatiek met hun hoofden stonden te schudden. Het leek wel wat op een brave uitvoering van Jesus Christ Superstar en The Polyphonic Spree niet misstaan op de EO-jongerendag, maar het publiek in de Golf-tent leek zich niet druk te maken over religie of imago. Al gauw hing er een vredige en zoete sfeer in de tent. Misschien net een tikje te zoet.

Sugarcult

Het optreden van Sugarcult leek in eerste instantie weinig bijzonder: alweer een punkbandje, waarvan er in de Dommelsch-tent al een flink aantal hadden opgetreden. Maar Sugarcult was toch net een tikje beter dan bijvoorbeeld Lagwagon, en dat kwam door de licht melancholieke ondertoon die in sommige liedjes te beluisteren was.

Het hoogtepunt van de vroege zaterdagavond had Beck moeten worden, maar daar leek in eerste instantie weinig van terecht te komen. Het leek er sterk op dat Beck Hansen er niet zoveel zin in had: zijn show was tam en door het constante wisselen van elektrisch naar akoestisch en weer terug was enige consistentie ver te zoeken. Na een lekker vette uitvoering van de superhit ‘Loser’ veranderde de makke stemming echter. Beck en zijn band verlieten het podium om even later in felwitte pakken terug te komen en een medley van zomerhits in te starten. Noodgreep of geniaal? In ieder geval werd het optreden ermee gered.

The Freckles

We lieten publiekstrekkers Guano Apes en Live voor wat ze waren en vermaakten ons bij The Freckles, een van de weinige bands die echt, onvervalst enthousiasme tentoon spreidden. En dat door twaalfjarige jochies die nauwelijks groter waren dan hun gitaren! Daarna naar de hipverklaarde wonderboy Mike Skinner alias The Streets. De hiphopbrit stelde echter nogal teleur. Hij was niet alleen onverstaanbaar, maar ook nog eens strontvervelend. Skinner vroeg zijn publiek tientallen malen ‘How low can you go-hoo?’ en kreeg vervolgens ruzie met een gitarist, die hij theatraal natspoot met bier. Het optreden van de narrige Streets werd nog half gered door zijn (onbekende) sidekick en door de zompige, maar lekkere beats.

Zondag

De laatste dag Lowlands begon met zon en een aantal lekkere optredens. Grandaddy was ronduit goed, al zagen ze er niet zo uit, met redneckpetjes op en verscholen achter een grote keyboardinstallatie. Even verderop gaf het IJslandse Apparat Organ Quartet een geweldig optreden. Vijf mannen in pakken die bewogen noch lachten en na elk nummer hun duimen en wijsvingers tegen elkaar hielden als een soort buitenaardse groet, maakten ouderwetse bliepjeselektronica (met stemvervormer!), maar wel heerlijk dansbaar. Met vier stellages vol orgels en keyboards en een drumstel gaven de droogkomieken een optreden weg dat de hele Higher Ground deed volstromen.

Ojos de brujo

The Blood Brothers, die we van te voren onder de noemer ‘emo’ hadden geschaard, bleken zich meer uit te leven in ‘screamo’, wat te veel van het goede was. De Spaanstalige formatie Ojos de Brujo kon na een kwartier vertraging geen potten breken, dus we gingen maar eens kijken bij Suede. Voorman Brett Anderson deed plichtmatig sexy, maar ook zijn optreden was mat en sprak niet aan. Via snippertjes Slovo (lekker laidback-luistermuziek) en Vive la Fête (lekker ranzige elektronica) kwamen we tenslotte bij de derde manifestatie van zweetdruppels (na Kaizers Orchestra en The Freckles): The Datsuns.

Deze vier langharige jongens uit Nieuw-Zeeland, brachten snoeiharde, maar poppy gitaarliedjes en gaven een show ten beste die niet misstaan had op het hoofdpodium. Eigenlijk is het gewone gitaarmuziek van dertien in een dozijn, maar het aanstekelijk enthousiasme en simpele maar betere ragwerk maken van The Datsuns meer dan de zoveelste Hives. Zanger Dolf (met een Nederlandse achtergrond sprak hij accentloos de woorden: ‘dank u wel’) sprong en zong en raakte verschillende keren buiten adem.

De finale van Lowlands moest ‘Het grote concert des levens’ worden, een eerbetoon aan Johnny Hoes: de Amsterdammer van O was ik maar bij moeder thuisgebleven, inderdaad. Maar voordat dat schlagerfestijn van start moest gaan mochten eerst de Foo Fighters het Alpha-podium nog betreden. En zowaar, aan het eind van Lowlands 2003 werd het dan toch nog feest. Zanger Dave Grohl leek door de belichting in zijn eentje op het podium te staan, maar dat weerhield hem er niet van onafgebroken door te spelen. In het gunstigste geval nam hij slechts een hap adem voordat hij alweer aan een nieuw nummer begon. Zo hadden we er deze editie van Lowlands meer moeten zien! De muziek die de Foo Fighters ten gehore brachten was op zich niet zo bijzonder (zoals eigenlijk zoveel muziek op Lowlands dit jaar), maar de energie waarmee die gebracht werd wel.

Als alle bands en artiesten zich dit weekend in Biddinghuizen zoveel inspanningen getroost hadden, was het een onvergetelijk festival geworden. Lowlands 2003 heeft het aan enkele uitschieters als Kaizers Orchestra, The Freckles en ook The Datsuns en Foo Fighters te danken dat hét muziekfestival van de Lage Landen geen vlakke bedoening is geworden.

Meer foto’s? Klik hier!