Muziek / Achtergrond
special: Lowlands 2010

Elektronica lijkt rock te overmeesteren

Stelling: gezond leven maakt niet gelukkig. Wat bezielt 58.000 mensen om drie dagen achtereen het lichaam te verwaarlozen? Niet douchen, veel bier, drugs, vet eten, nauwelijks slaap, snoeiharde muziek. Longen, lever, oren, hersenen: alles krijgt een opdonder. En toch is iedereen verheugd. Voor, tijdens, en na Lowlands. Stelling bewezen.

~

Buiten de indrukwekkende line-up, met wederom een grote hoop onbekende en bekende artiesten uit de commerciële en alternatieve rock- en electroscene, is Lowlands voornamelijk een feest. Een plek waar je jezelf, zonder regels, kunt overgeven aan innerlijke driften. Natuurlijk, zonder muziek geen Lowlands, maar zonder alcohol en 24-uurstent al helemaal niet. En dat is af en toe wat jammer. De vluchtigheid en brakheid in sfeer en mentaliteit laat de concentratie op de muziek vaak verdampen. Overigens is het festival niet meer ‘alternatief’ te noemen. Misschien heeft het woord een andere betekenis gekregen. De rockbaarden hebben plaatsgemaakt voor hippe Amsterdamse ongeschorenheid (waarvoor je wél in de spiegel moet kijken).

Donker en dreigend

The National

The National

Ach, wat maakt het uit. Het sterke programma van Lowlands 2010 kende een behoorlijk aantal hoogtepunten, zodat het niet uitmaakte in wat voor staat je verkeerde. Het optreden van The National, op zondag, was legendarisch. Velen klaagden over het povere geluid, zeker achterin waren de tonen te scherp en schel. Maar buiten de Grolschtent, en helemaal vooraan, was de balans prima. De opbouw en structuren van de band zijn fenomenaal. Het vijftal wordt getekend door een goede portie New Wave, de sound is donker en dreigend, maar waar de Brooklynites zich werkelijk mee onderscheiden is de charismatische stem van zanger Matt Berninger. Met zijn donkere bariton vormde hij half afgemaakte zinnen, schokkend en twijfelend, die zich langzaam organiseerden in duistere melodieën. De afwachtende sound, gevoed met resonerende gitaarklanken en grauwe toms, stond constant op ontploffen. Uitbarstingen van Berninger, zenuwachtig en lichtelijk spastisch op en neer deinzend over het podium, waren regelrechte aanslagen. Als een band alles geeft, geeft het publiek zich ook over. En dat gebeurde.

Jónsi

Jónsi

De Grolschtent had meerdere uitschieters. Jónsi bracht de zaal in extase. Zorgvuldig opgebouwde composities creëerden uitgestrekte landschappen. Toegankelijker en minder subtiel dan Sigur Rós, lijkt Jónsi zich te richten op een groter publiek dankzij meer poppy liedjes. Maar de ideeën van de IJslander blijven fraai. Het was overigens een uniek optreden. Het publiek luisterde namelijk aandachtig en was muisstil.

Grote bak energie

LCD Soundsystem

LCD Soundsystem

Gesprongen en gedanst werd er met volle overtuiging bij LCD Soundsystem op zaterdagavond. Stilzitten was verboden en bovendien onmogelijk. Zanger James Murphy leek alles te geven. Alsof hij niet bezig was aan de laatste tour, maar aan zijn laatste optreden. Een grote bak energie, waarin een klassieker als ‘Daft Punk Is Playing In My House’ werd gefundeerd met een vuige beat. Een andere succesvolle danceact kwam van Ed Rush. De held ramde als vanouds. Met ouderwets industrieel pompende drum and bass leek hij de hossende menigte de tent uit te willen blazen. Dat lukte hem niet, iedereen bleef.

The Upsessions

The Upsessions

Met tweehonderd acts is veel variatie vanzelfsprekend. Van reggae tot bluesrock, en jazz tot mathrock. Aardige reggae kwam van The Upsessions. Niet heel bijzonder allemaal, veel voorspelbare solo’tjes en afgezaagde reggaebeats maar goed, de zon scheen, laten we maar zeggen. In ieder geval nog een stuk frisser dan de vergane glorie van Burning Spear een dag later.

Knetterend

And So I Watch You From Afar

And So I Watch You From Afar

Bluesrock van Tame Impala leidde vrijdag met een zeer overtuigende set de avonddonkerte in. Jonge gasten met een hernieuwde sixtiessound en dikke knipogen naar de klassieke blues en soul. Aardig was ook de mathrock van And So I Watch You From Afar. De Ieren vonden het leuk om de luisteraar op het verkeerde been te zetten: onregelmatige ritmestructuren knalden door het net wakkere Indiapodium. Leuke combinatie: rapper Typhoon met de enthousiastelingen van New Cool Collective. In Alpha surfte gitarist Anton Goudsmit knetterend door de menigte, waarna Typhoon de grootste tent trakteerde op overtuigende lyrics.

Mount Kimbie

Mount Kimbie

Zondag moesten ’s middags de schroeven worden aangedraaid in X-Ray, waar inmiddels de geur van dood en verderf hing. Mount Kimbie, de eerste act in de experimentele tent, had met diepe bassen en fijne tikjes de constructie uit evenwicht gebracht. Het was gelijk een van de beste acts in X-Ray tijdens de boeiend geprogrammeerde zondag die duidelijk maakte dat danceliefhebbers, jazzfanaten en rockers het prima met elkaar kunnen vinden.

Rest de vraag: is Lowlands een dancefeest in plaats van een rockfestival? Elektronica knalde vaker door de speakers dan gitaren. Het lijkt er wel op.