Boeken / Fictie

Marokkaanse buren

recensie: Naima Eel Bezaz - Vinexvrouwen

.

Naima El Bezaz is die Marokkaanse vrouw, die in haar nieuwste roman Vinexvrouwen het leven in een typische vinexwijk onder de loep neemt. Ze debuteerde op haar eenentwintigste (De weg naar het noorden) en na een verhalenbundel en nog twee romans is ze nu alweer aan haar vijfde publicatie toe. Voor een Marokkaanse werkt ze stevig door.

Stereotype

Wellicht dat dit doorbreken van het stereotype van de luie Marokkaan haar parten speelt. In de autobiografische roman Vinexvrouwen geeft ze namelijk duidelijk aan last te hebben van depressies. Te hard tegen de stereotypes vechten kan een depressief makende identiteitscrisis in de hand hebben gewerkt. Wij hoeven daar echter niet om te treuren. Vanuit haar sombere standpunt ten opzichte van haar medevinexbewoners ontstaan de leukste observaties. El Bezaz is op haar best als ze zwartgallig haar buurtgenoten staat uit te kafferen.

‘Tja, ik kan het zo doen of op de Marokkaanse manier, maar ik heb op het moment geen knuppel in huis.’ Even stond ik stil, liep naar de tafel en schreef op een post-it: ‘knuppel kopen’.

Het probleem met Vinexvrouwen is echter dat dat cynisme het enige is waarop Bezaz haar verhaal bouwt. Sterker nog: er is geen verhaal. Hoewel het hier om een autobiografische roman zou gaan, is dit boek eerder een verzameling losstaande columns dan een samenhangend relaas. Het boek heeft kop noch staart, en het middengedeelte ontbreekt ook nog eens. De schrijfster sleurt de lezer van situatie naar situatie, zonder verder enig onderling verband aan te brengen of duiding te geven aan de losse schetsen.

Onaangepaste Polen
Door het gebrek aan samenhang tussen de (korte) hoofdstukken verliest het boek aanzienlijk aan zeggingskracht. De gehanteerde boze schrijfstijl gaat hierdoor op een gegeven moment lichtelijk irriteren. Net als de zogenaamde verontwaardiging van de geïntegreerde Marokkaanse in een vinexwijk die met steeds meer buitenlanders (lees: onaangepaste Polen) te maken krijgt. Naima El Bezaz is in feite een raszuivere Nederlandse schrijfster die graag misbruik maakt van haar Marokkaanse achtergrond. In gedoseerde mate is daar niets mis mee, maar na achtendertig hoofdstukken heb je het zeker wel gezien.

Vinexvrouwen is als verzameling columns best vermakelijk voor zolang het duurt, maar als autobiografische roman is het ruim onder de maat. Een gemiddelde vinexwijk in ons land heeft meer cohesie dan dit boekwerk.