Hereniging smaakt eerder zoet dan bitter

Hit it Marc! heeft vijftien jaar niet op het podium gestaan. De gitaarband, die eerder bekend stond als Eric and his Burden en daarvoor als Oh Boy!, opent het concert met een op Tom Petty geënt rootsrocknummer, dat de toon zet voor de rest van de set. Melodieuze, milde (country)rock met af en toe funk en reggae, dat maken de muzikanten van Hit it Marc! Nummers van sessiegitarist David Lindley krijgen in hun versie enigszins een variant. Leadgitarist Michiel Jansen heeft een glansrol door zijn puntige solo’s die klinken als miniatuurverhaaltjes. Als toegift speelt de band een lichtvoetige, funky discobeat, die sterk doet denken aan het eveneens Nederlandse, voormalige Spargo.

Herontdekt

Afgezien van de covers is het songmateriaal niet erg sterk. Dat geldt nog meer voor De Cylinders, in de jaren tachtig een redelijk obscuur bandje dat niet één hit wist te scoren, ook niet met hun single ‘I Wanna Get Married’. Dat nummer werd echter dertig jaar later opgepikt door een New Yorkse platenbaas waardoor de groep ineens belangstelling kreeg. Nu hebben ze na al die jaren een optreden in Bitterzoet.

Bij het beluisteren van de groep komen namen bovendrijven als The Shirts, The Selecter en vooral Blondie. Inderdaad, punkrock, powerpop en new wave, dat soort werk uit de jaren zeventig en tachtig. De nummers zijn kort en bondig met een karakteristiek orgelgeluid. Kracht komt er niet zoveel uit, hoewel de groep toch genoemd wordt als powerband. Detonerend maar daarom juist ook verrassend is een slepende bluesballad, die het geroezemoes van het publiek maar moeilijk kan overstijgen. Algemene indruk blijft, dat De Cylinders het niveau van hun voorbeelden niet kunnen evenaren.

Het publiek in Bitterzoet bestaat voornamelijk uit vijftigers. Vaders zijn samen met hun dochters gekomen. Onder de aanwezigen ook veel muzikanten, die de verrichtingen van hun collega’s met kritische blik beschouwen. Omdat het concert zich gedeeltelijk rondom etenstijd afspeelt moet er ook voor catering worden gezorgd. Die is er in de vorm van hotdogs, een eenvoudige maar doeltreffende voorziening, die prima combineert met het royaal geschonken bier.

Personificatie

Zoals Harry Muskee als man de verpersoonlijking is van de Nederblues, zo is Tineke Schoemaker dat als vrouw. Door haar gevoileerde stemgeluid met veel wilde lucht en haar podiumervaring geloof je haar direct als ze zingt over pijn en verlatenheid. Schoemaker ís de blues, zonder een en al treurigheid uit te stralen, integendeel: ‘er mag gedanst worden’.

Barrelhouse is een terechte afsluiter van de avond, want ze doen de voorgaande acts vergeten. Hoewel de band tien jaar uit elkaar is geweest, zijn ze alweer vele jaren samen en dat betaalt zich uit. Speelden ze in de jaren zeventig al iedere zaal aan flarden, nu doen ze dat in Bitterzoet wederom.

Smaakmakers
Belangrijke factor in de band zijn de broers Laporte. Hun messcherpe gitaarspel doet denken aan de vroegere Eric Clapton. In een langgerekte bluesballad verroert Guus Laporte heel subtiel en delicaat de snaren van zijn instrument, om na een modulatie voluit te gaan. Mooi is ook een tweespel van de beide broers, dat eerder het karakter heeft van een toenadering dan van een duel. Jan Willem Sligting, ondertussen, toont zijn veelzijdigheid door basgitaar, contrabas, mondharmonica en accordeon te bespelen. Altijd handig in je band, zo’n veelkunner.

Barrelhouse brengt een aantal nummers van hun recente album Vintage Blues, met daarop klassiekers van hun blueshelden. Zo klinkt het aloude ‘Spoonful’ van blueslegende Willy Dixon weer eens, en het door Ann Peebles vertolkte ‘I Feel Like Breaking Up Somebody’s Home’. Bij het afsluitende rhythm-and-bluesnummer is de hele zaal inmiddels in beweging gekomen en is de feeststemming volkomen. Na twee toegiften vinden Barrelhouse en de organisatie het goed zo. Wel wordt er nog lang nagepraat, want zoals een toeschouwer opmerkte: ‘Die blues kun je gewoon urenlang spelen, die blues houdt gewoon niet op.’