Boeken / Strip

Ondermaats

recensie: Wauter Mannaert & Pierre De Jaeger - Ondergronds

Het zijn roerige tijden in de Verenigde Staten van de jaren dertig van de vorige eeuw. Het is crisis en instrumentenbouwer Harold raakt zijn baan kwijt. Door honger gedreven gaat hij, met een beetje geluk, aan de slag aan de lopende band van een afgelegen fabriek. Al snel ontdekt hij onder deze fabriek een verborgen gemeenschap.

~

Ondergronds is het debuut van tekenaar Wauter Mannaert en scenarioschrijver Pierre De Jaeger. Mannaert is vooral bekend vanwege zijn muzikale optredens met tot muziekinstrumenten omgebouwde gameboys. De Jaeger werkte eerder voor Brusselse radiostations, speelde in bands en schreef fictie voor radio, film en strips. Samen publiceerden ze al korte verhalen (bijvoorbeeld in Focus Knack), maar dit is hun eerste lange stripverhaal.

Dertig


Na het openslaan van het kleurige omslag kom je in een sombere zwart-witwereld terecht. Na de initiële teleurstelling besef je dat de kleurloze wereld van Ondergronds heel mooi past bij de sombere crisisjaren waarin het verhaal zich afspeelt. Ook de tekenstijl lijkt er bij aan te sluiten. De tekeningen doen ouderwets aan, alsof ze in diezelfde jaren dertig zijn gemaakt in plaats van in 2011. Daarmee zijn we echter meteen aan het einde gekomen van het benoemen van de pluspunten van dit boekwerkje.

Het grootste probleem van Ondergronds is de verhaallijn. De opbouw van het verhaal doet erg knullig aan. Regelmatig zitten er gekunstelde overgangen in de voortgang, wat nog eens versterkt wordt door de verwarrende tekenstijl. Het verhaal springt daardoor regelmatig van de hak op de tak en komt totaal niet uit de verf. Tegen de tijd dat je erachter bent dat er zich onder de fabriek een bron van de krachtige oersoep bevindt, is deze ontdekking totaal ongeloofwaardig en lachwekkend.

Gebreken


De tekenstijl past misschien bij de tijdsgeest van de jaren dertig, hij komt daarnaast ook behoorlijk primitief over. Als dit functioneel gebeurt, is daar niets mis mee, maar hier ondersteunt de stijl het gebrekkige verhaal verder totaal niet. Het maakt de gebreken in de verhaallijn alleen maar duidelijker. Door deze tekortkomingen raak je als lezer nooit echt betrokken bij de verwikkelingen van Harold en zijn de plotwendingen verwarrend in plaats van verrassend en intrigerend.

Het hele album lijkt het resultaat van een grap van twee tienerjongens die na het lezen van stapels strips zelf ook wel eens een poging willen wagen. Die poging levert een knullig en kinderlijk verhaal op met even knullige en kinderlijke tekeningen. Laten we hopen dat Mannaert en De Jaeger bij een tweede poging wel naar hun leeftijd acteren, want dit tienerproduct is zelfs niet interessant voor mensen ónder de tien.