Eenvoudig sterk

Monumentaal

Zo bestaat hun werk niet alleen uit instrumentale nummers. Van de zeven nummers op hun titelloze derde album is er eentje voorzien van zang. Op ‘Middleville’ zingt John Bush (Armored Saint, Anthrax) een mopje mee.
De nummers zijn naast instrumentaal ook monumentaal. Tenminste wat lengte betreft. Het kortste nummer, ‘Arecibo (Long Distance Calling)’, is op zes seconden na, zes minuten lang. Het langste, afsluiter ‘Beyond The Void’, houdt ons bijna twaalf minuten zoet.
De muziek heeft daarnaast een dichtheid als een monumentale structuur. Veel gierende gitaren, ritmische drums en strakke baslijnen vormen een dicht woud van geluiden, maar zonder in een kakofonie te vervallen. De melodieuze ritmes blijven de boventoon voeren waardoor LDC in de progrock-hoek blijft.

Harde eenvoud
Met openingsnummer ‘Into The Black Wide Open’ zet de band meteen de toon voor het album. De eerste tonen grijpen je beet en sleuren je het album in. De hier gestelde belofte wordt echter maar gedeeltelijk waar gemaakt. Een stevige pot rock met harde gitaren en dwingende drumpartijen, maar niets extra’s.
Verderop in het album is er ook niet opeens een verrassing verborgen die je even wakker schudt. Het kan dus gebeuren dat je gedurende het luisteren langzaam wegdroomt. Hoe stevig de band er ook aan trekt, de muziek vervalt soms tot een relaxt achtergrondmuziekje. En dat is een kunst op zich met zulke harde rock geluiden.

OK
De muziek van LDC zit goed in elkaar. Dit is rock die je niet alleen hard uit de luidsprekers wilt laten knallen. Dit wil je ook op de achtergrond kunnen luisteren terwijl je een krantje leest en een kop koffie nuttigt. En dat kan met dit album. Dit titelloze album mag gerust een naam hebben. Of anders een stempel. Een kwaliteitsstempel die met grote zwarte letters de letters OK op dit product achterlaat.