Boeken / Fictie

Liefde, muziek en buitenaardse avonturen

recensie: Johan Harstad (vert. Paula Stevens) - Darlah. 172 uur op de maan

Het is meer dan veertig jaar geleden dat de mens op de maan stond. Het wordt tijd dat we weer eens een kijkje gingen nemen. De NASA biedt nu die kans.

De NASA organiseert een wereldwijde loterij: drie jongeren tussen de veertien en achttien jaar mogen een week (172 uur) naar de maan. Dat is het uitgangspunt van de young-adult roman van Johan Harstad: Darlah. 172 uur op de maan. Het blijkt echter al snel dat de NASA wat feiten over de maan heeft achtergehouden voor de jonge avonturiers.

Bekroonde tieners op de maan


Darlah won in 2008 de Brage Literature Prize, een Noors equivalent van de Nederlandse Gouden Griffel. En dat mag na het lezen van het boek zeker niet verrassend genoemd worden. Zeker het eerste deel van het boek is uitermate sterk. Hierin leren we de drie jongeren kennen die de reis naar de maan gewonnen hebben. In deze kennismaking worden de drie karakters mooi neergezet en krijgen ze zo veel diepte mee dat je het mindere tussenstuk in het boek voor lief neemt.

De drie jongeren hebben elk zo hun typische tienerredenen om mee te doen aan de loterij. Zo wil de Franse Antoine zijn liefdesverdriet er mee verdrijven, probeert de Noorse Mia de reis te gebruiken om haar bandje wereldfaam te doen toekomen en wil de Japanse Midori ontsnappen aan haar bekrompen omgeving en ouders. Allemaal van die heerlijke tienerproblemen die via tienerlogica leiden tot de vlucht naar de maan. Zoals gezegd is dit misschien wel het sterkste gedeelte van de roman.

Minder middenstuk leidt naar beklemmend einde

De problemen die zich vervolgens tijdens het verblijf op de maan voordoen, lijken daarbij eerder een bijzaak dan het hoofdthema van het boek. Het bestaan van een vreemde entiteit op de maan, die er alles aan doet om de indringers van de aarde weer te verdrijven komt slecht uitgewerkt en nauwelijks overdacht over. De botsingen tussen de astronauten en die vreemde entiteit leveren uiteraard regelmatig spannende momenten op (en de nodige doden), maar die hebben nergens de intensiteit en zorgvuldigheid die het verhaal in de beginfase zo kenmerken.

De volwassenen (de professionele astronauten) die meegaan op de reis naar de maan blijven ook lang bordkartonnen karakters. En als ze dan verder uitgewerkt worden, komt dat slechts over als een noodzakelijk kwaad. Als zo’n volwassene komt te overlijden door een confrontatie met de vreemde entiteit op de maan, weet dat niet te ontroeren.

Dat het boek uiteindelijk toch geslaagd genoemd kan worden, zit hem dus vooral in het eerste deel van het verhaal. Maar ook het beklemmende einde nadat de overlever(s) zijn teruggekeerd naar de aarde heeft het nodige te bieden. De combinatie van daadwerkelijke feiten (bijvoorbeeld het Wow!-signaal van de Big Ear Telescope) en fictie maakt het verhaal extra interessant om te lezen. Over het geheel genomen is Darlah een zeer prettig leesbare roman waaruit je ook nog even wat ruimtevaartweetjes meepikt. Voor elke tiener (en volwassene) met wat buitenaardse interesses, liefdesproblemen, een beginnend bandje of stomme ouders een aanrader.