Boeken / Fictie

Héle lange gedichten

recensie: Daniël Dee - Vrouwen en ik eerst

Een dichter die een verhalenbundel schrijft: als dat maar goed gaat!Om maar meteen duidelijke taal te spreken: het gaat goed. De verhalen van Daniël Dee zijn echte verhalen. En niet stiekem langgerekte gedichten. Hoewel de schrijver soms gelukkig wel heel poëtische zinnen hanteert.De Naakte Waarheid en niets dan..

Die zinnen zijn dan wel uitgekleed tot op hun essentie: de naakte waarheid. Bij Daniël Dee is er geen plek voor overbodig sentiment. Sentiment is sowieso nergens voor nodig. De personages in Vrouwen en ik eerst laten zich vaak meeslepen in de gebeurtenissen. Ze reflecteren zo weinig mogelijk (gevoelens zijn, zo lijkt het, voor watjes) en lopen wezenloos hun pik achterna. Ze constateren zaken, maar distantiëren zich daar ook meteen verontschuldigend van(‘Sander was het charmantst. Hij zag er ook het best uit, niet dat ik daar verstand van heb; ik ben geen homo of zo, maar dat zie je gewoon, daar kun je niet omheen.’).

~

En als ze dan eens een romantisch moment hebben dan gaat het faliekant mis. Zoals in het verhaal ‘Hapjes’. De mannelijke (en enkele vrouwelijke) hoofdpersonen lopen wereldvreemd door hun verhalen heen, worden geleefd, ondergaan en zijn slechts schijnbaar in control. De wereld van Daniël Dee is geen vrolijke wereld. Deze wereld herbergt veel eenzaamheid, troosteloosheid, verkrachtingen en gedode katten. Dit is geen boek om vrolijk van te worden. En toch doe je juist dat.

Vrolijke treurnis dankzij mooie proza
En dat je toch vrolijk wordt van deze trieste wereld komt door het proza van de auteur. Niet voor niets hoor en lees je hier en daar vergelijkingen met Bret Easton Ellis. Maar bij het lezen van Dee’s verhalen komen ook namen zoals Roald Dahl en David Mitchell bij je op. De kale rauwe teksten schetsen niet alleen een vervreemde wereld, maar ook een vreemde wereld. Een wereld waarin katten kunnen praten en koeien zes poten hebben. Een wereld ook waarin je kilo’s aan komt als je seks hebt en je jezelf letterlijk dood kunt neuken.

Het is niet iedereen gegeven deze kille weergave van een bizarre werkelijkheid geloofwaardig neer te zetten. Daniël Dee lukt dit echter schijnbaar moeiteloos. Als een ware taalvirtuoos dartelt hij lichtvoetig door de donkere moerassen van de door hem zelf gecreëerde realiteit. En in het kielzog sleurt hij ons met zich mee. Even lijken we te blijven steken in de sombere zwartheid van dat moeras. Maar al snel laat hij ons dat lichtpuntje aan de horizon zien en trekt ons uit de prut. Daar aan den einder gloort namelijk toch dat kleine beetje menselijke sentiment. Of?….

En daar bleef het bij. Mevrouw Arends hapte even tevergeefs naar adem en zeeg daarna ineen. Vrijwel tegelijkertijd begon het te miezeren.