Circus Brintini

Een eerder bezoek aan het Veenkoloniaal museum had mij echter geleerd dat niets in Veendam is wat het lijkt, dus togen ik en vriendin met toch wel enige goede moed in de schoenen op een bloedhete zondag naar het veendorp. Na een reis van ongeveer een uur, waarbij de bus voor mijn gevoel wel zes rondjes om dezelfde kerk reed, stonden we eindelijk op het station van Veendam. Geen idee hoe bij het museum of het centrum te komen. Na een aantal maal fout te zijn gelopen bleek dat echter best eenvoudig.

Picknick

Bij het kopen van de kaartjes word ik er door de vrouw achter de kassa op gewezen dat de rugzakken die we bij ons hebben de vitrines wel eens zouden kunnen beschadigen. Daarom moeten we die afgeven. Een garderobe kent het museum schijnbaar niet, dus worden de tassen achter de kassa gelegd. En ach, aangezien wij toch de enigen waren die op deze warme zondag ons vertier in een museum zochten, lieten we de tassen met picknickspullen achter bij de ingang.

Communisten

De vrouw die de tassen had afgenomen wees ons er op dat we rechtsaf, bij het bordje ingang, de tentoonstellingsruimte binnen konden gaan. De vaste tentoonstelling van het museum bleek in vergelijking met mijn vorige bezoek van ongeveer een jaar geleden nagenoeg onveranderd. Zo hier en daar is een net iets ander accent gelegd, maar nog altijd ligt de nadruk op het ontkrachten van het beeld dat de veenkoloniën een achterlijk gebied zijn. Daartoe worden alle positieve elementen uitvergroot en negatieve ladingen netjes afgedekt. Zo is een hele zaal gewijd aan de handelaren uit de veenkoloniën die alle wereldzeeën bevoeren, terwijl van de communisten, die ontegenzeggelijk veel invloed gehad hebben in het gebied, maar sporadisch iets terug te vinden is. Blijkbaar passen de communisten niet in het beeld van de sterke veenkoloniën.

Kunstgebit

Dat het museum een Brinta-tentoonstelling opstelde, doet op voorhand dus al vermoeden dat het ontbijt de veenkoloniën veel goeds gebracht heeft. Meteen bij betreden van de eerste van drie zaaltjes wordt dan ook al duidelijk gemaakt dat Brinta een oer-Gronings product is. Al 55 jaar lang wordt de Breakfast Instant Tarwe (wie die term bedacht heeft moet wel uit een achterlijk gebied komen) in Foxhol geproduceerd. En al die tijd heeft het produkt de gehele Nederlandse bevolking gevoed: jonge kinderen groeien sneller en sporters presteren er beter door. Gehaaste mensen nemen de eenvoudige en snelle drinkvariant en voor bejaarden is Brinta erg handig omdat je het niet hoeft te kauwen. Het papje glijdt in een keer door naar de maag, dus kan het kunstgebit rustig op het nachtkastje blijven liggen.

Gehaktballen

De ondertitel van de tentoonstelling – 55 jaar Brinta. Productie en promotie – dekt de lading van de tentoonstelling zeer goed. In de eerste twee zaaltjes wordt inderdaad getoond hoe het tarwepapje geproduceerd en verwerkt werd en hoe Brinta aan de man gebracht werd. De promotie had een drietal speerpunten: ten eerste werd door overtuigend (wetenschappelijk?) bewijs getoond dat Brinta de groei van kinderen significant beinvloedt. Een tweede wijze van promotie maken is leuke dingetjes achter op de Brinta-pakken zetten. Lekkere recepten, vrolijke kleurplaten en zelfs een heus circus. Enkele van die recepten zijn op een papiertje gezet om mee te nemen. Erg leuk was het advies dat Brinta ook goed gebruikt kon worden om gehaktballen mee te maken; Brinta is goedkoper dan paneermeel of beschuit en heeft als bijkomend voordeel dat het uitzet als het in aanraking komt met vocht. Dat bespaart weer
gehakt. In de officiële reclamecampagnes profileert Brinta zich al jarenlang als voedsel voor sporters. Bij sportevenementen als de Elfstedentocht is het papje altijd aanwezig.

Leuk voor de kids

Het derde zaaltje van de tentoonstelling staat niet in het teken van de geschiedenis van Brinta. Deze is gereserveerd voor scholieren, die daar in het kader van CKV mogen doen wat ze willen. Toen wij er waren was hier jammer genoeg nog maar weinig van te zien. Enkele kreten als “Brinta, wie is er niet groot mee geworden?” en “Nothing beats the real Brinta” waren op de muren geschilderd, maar verder was het zaaltje nog vrijwel leeg. Erg jammer, omdat de scholieren waarschijnlijk niet vastzitten in de denkwegen van het Veenkoloniaal museum.

Ophemelen

Het Veenkoloniaal museum is om te bezoeken trouwens zeker geen vervelend museum, alleen is het erg jammer dat het zich zo richt op het ophemelen van de veenkoloniën. In de Brinta-tentoonstelling komt dat ook wel een beetje naar voren, maar heeft het gelukkig niet de overhand. De tentoonstelling is met haar drie zaaltjes wel erg klein en daarom de moeite van een lange reis niet echt waard. Maar op een regenachtige middag kun je best een dagje naar het Veenkloloniaal museum gaan. Daar kun je je goed vermaken en is Circus Brintini een mooie extra. Op een mooie zomermiddag kun je echter beter gaan zwemmen of wandelen. En dan bij voorkeur niet in het toch wel erg saaie Veendam. En uit ervaring weet ik dat een picknick op het grasveldje bij het station ook niet erg romantisch is. Maar ach, de wetenschap dat de bus over drie kwartier zou arriveren hield ons enthousiast. Eindelijk weer naar de moderne wereld.