Film / Films

Glimlachhumor

recensie: Frasier: The 2nd Season

.

~

De serie is kortweg gesitueerd rond psychiater Frasier Crane (gespeeld door Kelsey Grammer, die dezelfde rol vervulde in de serie Cheers), zijn jongere ongelukkig getrouwde broer Niles Crane en hun cynische vader Martin Crane. Frasier heeft een succesvolle talkshow op de radio waar hij luisteraars een psychisch hart onder de riem steekt. Zijn vrouwelijke assistente Roz (Peri Gilpin) zet hier regelmatig Frasier op zijn plaats door met echt nuttige adviezen te komen. Ondertussen huppelt de Britse huishoudster Daphne nog door het gezin om Niles tot trieste versierpogingen te verleiden en tevens aangename beeldvulling in het mannenbolwerk van Frasier en Martin Crane te zijn.

Ervaren acteurs

~

De acteurs in de serie zijn verbazingwekkend ervaren. Zo wordt broer Niles gespeeld door door David Hyde Pierce, die reeds in 1988 zijn debuut maakte in Bright Lights, Big City en via onder andere Sleepless in Seattle in 1993 bij Frasier belandde. Ook vader Martin maakte al vroeg (in 1960) zijn debuut op het witte doek en Frasier zelf heeft ook een aantal films achter zijn naam staan.

Slap

De serie is minder indrukwekkend dan ik me herinnerde. Elke grap wordt uitgelegd en de humor is meestal wel grappig, maar zelden echt bijzonder. Zo wordt er bijvoorbeeld in de aflevering You Scratch My Book om de volgende grap hartelijk gelachen, maar ik snap hem eerlijk gezegd nog steeds niet:

Niles: “Op welk paard heb je gewed?”
Vader Crane: “Joe’s dream, nummer acht.”
Niles: “Hemeltje, die rent wel heel sereen en boeddhistisch!”

Natuurlijk worden er ook best betere grappen dan de bovenstaande gemaakt, maar het is eerder een soort glimlachhumor dan echte schaterhumor. Frasier Crane is dan ook wel een sympathiek man, maar te normaal om tot echte hilarische momenten te komen. Hier komt dan nog bij dat het in de serie opvallend vaak over seks gaat, maar dat dit steeds zijdelings wordt aangehaald. Ik zal hier geen monoloog over de Amerikaanse fatsoenscultuur gaan houden, maar deze terughoudendheid om het beestje bij de naam te noemen maakt de humor vaak erg slap en impliciet.

Extra’s

De kwaliteit van het beeld is vergelijkbaar met wat er op televisie te zien is. Gevolg is wel dat op de vier dvd’s maar liefst 24 afleveringen passen. Het is jammer dat je niet alle afleveringen in één keer kunt bekijken. Zeker als afleveringen ongeveer twintig minuten zijn vind ik het aangenaam om gewoon een aantal achter elkaar door te kijken, maar die optie mis ik in het menu. Daarnaast bevat de set wel een paar uitgebreide extra’s. Zo is het commentaar van regisseur David Lee en schrijver Joe Keenan bij enkele episodes opgenomen. Ook zijn de radio-optredens waarbij bekende mensen de telefonerende partij zijn nog eens op de plaat gezet, met dit keer de naam van de bekende persoon er bij. Ik heb helaas vaak de namen niet herkend, dus misschien is deze optie voor ons Europeanen niet even relevant, of had in de ondertitels aangegeven kunnen worden waar wij een persoon van hadden kunnen kennen.

Een paar bier

De serie heeft op mij niet zo’n geweldige indruk achtergelaten als in de nachtelijke uren van mijn studentenleven. Het is duidelijk een serie waar je met een paar bier in je maag een stuk beter naar kunt kijken. De humor is meestal te flauw om je direct in schaterlachen te doen uitbarsten. Desondanks is de glimlachhumor van Frasier aangenaam en zijn de moralistische elementen in de serie niet echt storend. Het is goed dat dergelijke series voor het nageslacht vastgelegd worden op de zilveren plaat, met aanvullend commentaar van de makers. Het is heerlijk om na een nachtje doorzakken die herhalingen van het journaal weg te kunnen zappen en een dvd’tje van Frasier te kunnen draaien.