Muziek / Album

Pink – M!ssundaztood

recensie: M!ssundaztood

Momenteel heeft Pink een hit met het erg lekkere nummer Get The Party Started. Naar aanleiding daarvan keek ik dan ook uit naar de tweede cd van de 22 jarige Amerikaanse. In de bio van Pink staat te lezen dat ze hoopt de critici die dezelfde R&B pop als het uit 2000 stammende Can’t take me home verwachtten te schokken met haar nieuwe plaat. Ik zelf hoopte eigenlijk meer op een lekker vrolijke plaat vol met nummers als Get The Party Started. Een plaat zonder pretenties; gewoon lekker dansen op een feestje. Jammer genoeg schokte M!ssundaztood me toch.

~

Serieuze plaat

M!ssundaztood heeft Pink gemaakt in samenwerking met Linda Perry, die ooit met de 4 Non Blondes (je weet wel, die meisjes die met grote mutsen verhulden dat ze blond waren) lekkere liedjes speelde. Alle ingrediënten voor een fijne plaat leken me dus aanwezig. Bij het beluisteren van
M!ssundaztood blijkt echter dat Pink zichzelf serieuzer neemt dan goed voor haar is; ze heeft geen fijne dansplaat willen afleveren, maar een plaat die over haarzelf gaat. Op zich is daar natuurlijk niets mis mee, maar uit de teksten komt wel pijnlijk duidelijk naar voren dat het meisje ons helemaal niets te vertellen heeft.

Kinderen voor Kinderen onwaardig

Neem bijvoorbeeld het “aangrijpende” Family Portrait, dat handelt over de scheiding van haar ouders. Als een klein kind smeekt Pink haar ouders geen ruzie meer te maken en gewoon als een gezellig gezin bij elkaar te blijven. Uiteraard realiseert zij zich ook wel dat zoiets niet zomaar
gebeurt, dus belooft ze ook haar steentje bij te dragen; ze zal ’s avonds rustig gaan slapen en tijdens het eten niet meer met de melk knoeien. Een tekst die zelfs Kinderen voor Kinderen onwaardig is. Al de andere teksten zijn allemaal van ongeveer hetzelfde niveau. Zo is er een liedje over haar dagboek en gaat de grote bulk over jongens en vriendjes. Teksten over sex, relaties en vriend(inne)tjes zijn natuurlijk veel voorkomende onderwerpen in de popmuziek. En als er dan maar een lekkere beat onder staat is dat helemaal geen probleem. Maar Pink pakt het allemaal te dramatisch aan, wat ten koste gaat van de muziek.

~

Jimi Hendrix misunderstood

De vader van Pink is een Vietnam-veteraan die haar in dat licht in alle realiteit heeft opgevoed, aldus Pink zelf. Zo stimuleerde hij haar in haar beslissing school te verlaten, omdat je kleding daar het belangrijkste gespreksonderwerp scheen. Het is maar wat je realistisch noemt… In My Vietnam zet Pink haar leven neer als een strijd vergelijkbaar met die van haar vader in het echte Vietnam. Tja, het is een mening en met sommige meningen valt niet te discussiëren. Opvallend aan My Vietnam is echter dat het afsluit met Jimi Hendrix’ The Star Spangled Banner. Hendrix speelde hierin het Amerikaanse volkslied, vermengd met het geluid van vallende bommen en schreeuwende mensenmassa’s. Hij protesteerde daarmee tegen de Amerikaanse aanwezigheid in Vietnam, terwijl Pink juist zegt achter de strijd die de Amerikanen daar gevoerd hebben te staan. Heeft Pink Hendix hier “misunderstood”?

Niet serieus

Het moge duidelijk zijn M!ssundaztood van Pink mij vies tegenviel. Ik hoop dat ze zich op haar volgende plaat iets minder pretentieus opstelt en gewoon lekkere liedjes schrijft als Get The Part Started en Lady Marmalade, dat ze samen met Christina Aguilera, Lil’Kim, Mya en Missy “Misdemeanor” Elliott voor de Moulin Rouge!-soundtrack opnam. Dan heb ik
hoop dat ze ver kan komen in de muziekwereld. Als ze echter dit soort platen blijft maken vrees ik voor haar dat ze nooit echt serieus zal
worden genomen.