Film / Films

Illegale superhelden zijn vooral flitsend

recensie: The Incredibles

Bij elke film van Pixar en Disney is er een steek van jaloezie te voelen. Waarom bedachten zij dat speelgoed leefde (Toy Story)? Waarom bedachten zij dat de monsters onder je bed daar zijn omdat ze hun werk moeten doen (Monsters Inc.)? En nu dit: The Incredibles, een ogenschijnlijk doodnormaal gezin, maar elk gezinslid bezit een speciale superkracht. The Incredibles is een combinatie van heroïek, familiewaarden, actie, humor en grof geweld.

~

Robert Parr – Mr. Incredible – is een illegale superheld. Zijn vrouw Elastigirl ook. En ook hun kinderen bezitten speciale gaven. Maar geen van allen mogen ze laten zien wat ze kunnen, omdat ze dan gearresteerd kunnen worden. Noodgedwongen houden ze zich in. Maar je kunt je voorstellen dat het na een hele dag sloven op een suf verzekeringskantoor verleidelijk is om een beetje met treinwagons te jongleren. Logisch ook dat Robert stiekem toch superheldje wil spelen. En dat brengt hem in diepe problemen, die nog erger worden wanneer zijn gezin hem komt redden.

Handje vasthouden

The Incredibles is Pixars eerste film waarbij ouders de kinderhandjes vast moeten houden, en stevig ook, want de koters krijgen nogal wat te zien: explosies en een body count waar John Woo zijn vingers bij af kan likken, stunts die van Jean Claude van Damme een actieheld in de categorie bloemschikker maken, een slechterik die Dr. No vele malen overtreft en kogelregens die niemand ontzien, ook de kinderen van het gezin Incredible niet. Je leest het goed: in deze Disneyfilm wordt op kinderen geschoten. Daarnaast wikkelt het verhaal zich in een dermate hoog tempo af, dat het duidelijk is dat de gemiddelde leeftijd van de kijker een stuk hoger moet zijn dan bij bijvoorbeeld Finding Nemo. Schattigheid en vertedering zijn in deze film ver te zoeken, The Incredibles is vooral flitsend.

Flitsend betekent ditmaal echter niet oppervlakkig of banaal. The Incredibles heeft echt wat te vertellen. Natuurlijk is daar de moraal, maar daarnaast zie je in deze animatiefilm echte mensen die ruzie maken, falen, liegen, schoppen en slaan. Na speelgoed, monsters en vissen is dit de eerste keer dat Pixar mensen op de computer heeft geanimeerd en hoewel ze er niet levensecht uitzien, gedragen ze zich wel zo, met alle hilarische gevolgen van dien. Stel je bijvoorbeeld voor hoe het superheldengezin in een busje over de snelweg raast, terwijl pa en moe ruziën over de juiste afslag. Daarnaast is het juist leuk dat de mensen er niet levensecht uitzien. Door te spelen met de proporties van gelaatstrekken ontstaan weliswaar karikaturen, maar juist in dit soort maskers herkennen we onszelf.

~

Wat ook bijdraagt aan de herkenbaarheid is dat de film uitvoerig en omstandig de voorgeschiedenis van de familie Incredible uit de doeken doet en hoe ze uiteindelijk in de problemen verzeild raken. Tegen de tijd dat ze hun pakjes aantrekken om het kwaad de wereld uit te helpen, ken je niet alleen hun krachten, maar ook hun zwaktes. Bij andere superheldenfilms ligt de nadruk misschien wat te veel op de bijzondere gave, maar bij The Incredibles dragen de menselijke eigenschappen de film.

Buitengewoon gewoon

Maar al te vaak draait het in de bioscoop om mensen die iets buitengewoons kunnen, doen of doormaken. Pixar draait dat gegeven op een meesterlijke wijze om: de Incredibles zijn buitengewoon, maar uiteindelijk slagen ze erin gewoon te zijn. En dat is wat iedereen uiteindelijk het liefste wil, met of zonder superkrachten.