Paradise Girls

Miki, Pei Pei en Shirley, afkomstig uit respectievelijk Japan, China en Hongkong, worden alledrie geconfronteerd met een (dreigend) verlies. Zo reist Miki vanuit Tokyo haar vriendje Benny achterna naar Nederland. Al op de tweede avond vraagt hij haar wanneer haar retourvlucht is. Pei Pei woont met haar vader, een snackbarhouder, in het deprimerende Brabantse Ekelen. Hij besluit zijn zaak te verkopen om terug te keren naar China. Shirley tot slot probeert het geld voor een peperdure operatie voor haar zoontje, dat lijdt aan een dodelijke hartkwaal, bij elkaar te krijgen.

Coherentie?

Waar de eerste twee verhalen zich grotendeels in Nederland afspelen, en over cultuurverschillen gaan, valt de Hongkongse episode een beetje buiten de boot. Naast het verlies thema is er weinig dat de drie korte verhalen bindt. Dat hoeft op zich geen probleem te zijn, ware het niet dat er wel een verband gesuggereerd wordt doordat de verschillende verhaallijnen elkaar kruisen. Of is er opzet in het spel? Het kan zijn dat regisseur Fow Pyng Hu de kijker plaagt door eerst twee verhalen te vertellen die mooi op elkaar aansluiten, en daar vervolgens een derde aan vast te plakken die deze coherentie onderuithaalt. Maar waarom dan de film als een cirkelvertelling weer laten eindigen op dat paradijselijke Thaise strand?

Cultuurverschillen

Het zijn vragen die blijven hangen, zoals er meer is in Paradise Girls dat stof tot denken geeft. In het tweede verhaal houdt de Chinees-Nederlandse Hu de multi-culturele samenleving een spiegel voor, zonder een waardeoordeel uit te spreken. Vanaf het moment dat de vader van Pei Pei naar de kapper gaat is duidelijk dat hier iets misgaat. De kapster knipt een stuk van zijn oor, maar een excuus kan er nauwelijks vanaf. Waarop Pei Pei, die het geld terug komt vragen, bot behandeld wordt en woedend een spiegel ingooit.

De toon van dit verhaal is stevig, waarschijnlijk doordat Hu een kunstje uit zijn debuutfilm Jacky herhaalt: de confrontatie tussen Chinezen en Nederlanders. Het meest tekenend zijn in dit opzicht de scènes waarin Pei Pei en haar vader patat staan te bakken voor een groep opgeschoten, luidruchtige jongeren. Na sluitingstijd zoeken ze zelf de vertrouwdheid van het Chinese restaurant op.

Tijdelijkheid

Toch stemt dit verhaal, net als de andere twee, uiteindelijk mild. Aan het slot van Paradise Girls is de ontevreden blik van de vrouwen zelfs in een lach veranderd. Ze hebben een fase in hun leven overwonnen en kunnen verder. Zo zijn ze toch nog even de titelheldinnen, al weten we: hun paradijs is van tijdelijke aard.