Meester in de Rechtse Retoriek

Of nee, wacht. Kom nog even terug. Opeens herinner ik me een andere waarde die volgens sommigen alleen in het Westen bestaat: de zelfkritiek. Wij Westerlingen kunnen tegen een stootje, en wij huilen niet bij het eerste het beste tikje en wij wijzen niet meteen met het vingertje. Waarom jammert volksvriend Gregorius dan zo? Er zijn duizenden illustratoren en cartoonisten in Nederland en die kunnen niet allemaal in de dagbladen terecht. Maar, wacht… zal het dan? Nee toch? Ja verdomd, nu zie ik het: het is de Rechtse Retoriek. Nekschot vindt dat hij wordt doodgezwegen, gedemoniseerd; hij jammert als een kind dat zijn zin niet krijgt. Waarom ook een kritische blik op het eigen werk richten, als met roepen en schoppen de publiciteitsmachine ook draait?

Zo; opdat de loopgraven maar weer betrokken kunnen worden. Dus: ben je hier via Google terecht gekomen, terwijl je internetbezigheden zich normaliter beperken tot het posten van onzin op fora als die van Holland Hardcore, dan krijg je bij deze de handleiding tot handelen: klik op mijn naam boven dit artikel, en spuit je gal. Scheer je vervolgens terug naar de krochten van het internet, en portretteer 8WEEKLY aldaar als een (s)links blad dat de mosliminvasie steunt. Hebben wij onze free publicity ook weer gehad.

Fijn, zijn we hier nu nog bijeen met mensen die wel eens iets verder kijken. Dan kan ik ook bekennen dat ik Gregorius Nekschot bij vlagen bijzonder humoristisch vind. Zijn tekeningen zijn veelal grauw, afgebeelde personen hebben aangevreten oren, en de vaak naakte figuren zijn weerzinwekkend vies. Dat maakt de afzonderlijke cartoons boeiend, hoewel het boekje er als geheel wat onsmakelijk van wordt. Maar goed, het gebeuren heet dan ook Misselijke grappen.

Het hoogtepunt van het boekje is de grap die niet werd afgebeeld. Pagina 63 biedt een titel (‘Het hoogtepunt uit de kinderkoran’), waaronder handleiding tot “printen, knippen en plakken” staat. Op de website van Nekschot vind je vervolgens de cartoon van een kleine Aïcha die ontmaagd wordt door Mohammed, met de mededeling: “Pas op! satire”. Dat is met de cartoonrellen in het achterhoofd leuk, evenals de tekening van een ontzette moslimman die staat afgebeeld naast de tekst:

een huis…
een uitkering…
Islamitisch onderwijs…
folders in vijf talen…
huursubsidie…
kinderbijslag…
ziekenfonds…
anders nog iets?

Waarop de man zegt: “respect… respect… respect…”. Dat is humor, wat mij betreft: scherp, actueel en op het randje. Mij zul je dus niet horen roepen dat Nekschot (of zijn boek) op de brandstapel moet; die wens is wat mij betreft alleen Mulisch voorbehouden. Maar om nou te zeggen dat het werkje als geheel de moeite waard is, nee. Wie Nekschot al langer volgt (hij verwierf bekendheid toen hij op de site van Theo van Gogh mocht publiceren.) kent de meeste grappen al. En wie niet de grappen kent, herkent al snel het soort humor: het zijn steeds weer de moslims, de vrouwen en iedereen links van Geert Wilders die het moeten ontgelden. Alles wat de volksvriend zelf niet is dus en dat pleit allerminst voor hem. En dan ook nog eens krampachtig je echte identiteit beschermen, omdat je ‘bedreigd’ wordt; ook dat doet het immers altijd goed in de publiciteit..

Forumgebruiker DJS op het rechtse Dutch Disease Report vat de waarde van het boekje eigenlijk nog het beste samen:

Ik heb al een heel plankje politiek incorrecte boekjes. Wat van Peter Siebelt, Theo van Gogh, Ebru Umar, Pamela Hemelrijk, noem maar op Daar past Gregorius wel tussen.

Gregorius past daar inderdaad uitstekend tussen: inhoudelijk is het doorgaans weinig interessant, maar incidenteel word je verrast door een bijzondere invalshoek of leuke observatie.