Film / Films

Terugkeer van de schildpadhelden

recensie: Teenage Mutant Ninja Turtles

In de jaren tachtig en negentig waren ze ontzettend populair, de Teenage Mutant Ninja Turtles. Verschillende televisieseries, speelfilms, comics en ontelbaar veel merchandise. De vier groene helden leefden in de harten van menig tiener, totdat het opeens stil werd rond de gemuteerde schildpadden. Maar dankzij de nieuwe technieken op animatiegebied is er nu weer te genieten van de TMNT in een computer-geanimeerde speelfilm. Want mannen in turtle-pakken, dat is zó jaren negentig.

Het verhaal heeft weinig diepgang, maar wat kan je verwachten van een film over vier mensachtige schildpadden die worden getraind door een oude rat (letterlijk) van een ninja-meester? Hun oude aartsvijand Shredder is dood, en de vier broers zijn uit elkaar gegroeid; Leonardo vertoeft tegenwoordig zelfs in Zuid-Amerika. Pas met de komst van een nieuwe schurk en de terugkeer van de Foot Clan weten de broers elkaar weer te vinden. Maar kunnen ze nog wel samenwerken na zo’n lange tijd apart?

Soloproject

~


Het is natuurlijk ontzettend slim van de mensen achter de schermen om de TMNT weer nieuw leven in te blazen. Niet alleen is er een nieuwe lading tieners die de Turtles nog niet kennen, ook alle oude fans zullen maar al te graag weer hun favoriete personage aanmoedigen. Op zich is er zelfs een redelijke balans gevonden met wat kinderachtige grapjes aan de ene kant, en wat meer volwassen pret aan de andere. Het is alleen wel jammer dat alle personages opnieuw voorgesteld moeten worden en dat er ook teveel bijpersonages zijn, waardoor de Turtles zelf eigenlijk te weinig aan bod komen. Ook is er geen balans tussen de broers gevonden. Zo hebben Michelangelo (de clown) en Donatello (het brein) beduidend minder scènes dan Leonardo (de leider), en is de hele film eigenlijk vooral een soloproject voor Raphael (de rebel).

Sproeten

~


Om de TMNT als computeranimatie uit te brengen is in ieder geval een schot in de roos. In de oude tekenfilms bewogen de karakters maar houterig, en in de oude speelfilms zaten mannen in een lelijk Turtle-pak waarin moeilijk te bewegen viel. Nu kunnen de schildpadden alles doen wat regisseur Kevin Munroe ze maar wil laten doen, waaronder natuurlijk de nodige ninja-actie. Ook hebben de vier Turtles meer dan ooit een eigen gezicht gekregen – Michelangelo heeft zelfs sproeten. Toch had de televisieserie vaak betere plots dan deze nieuwe film, en zijn de oude films nooit te evenaren op het gebied van kitsch. Het allerergste is eigenlijk dat de film alleen in de Nederlandse versie zal draaien, en dat de stemtalenten van onder andere Patrick Stewart, Kevin Smith, Sarah Michelle Gellar en Chris Evans gemist moeten worden. Hopelijk wordt dat goed gemaakt als de dvd uit komt.

Maar ondanks het flinterdunne verhaal en de slechte uitwerking van de personages, is dit stiekem gewoon een feestje voor de oude fans. En waarschijnlijk ook voor de kinderen die de Turtles nog niet kenden. Alle anderen mijden deze film toch als de pest.