Muziek / Album

Weltschmerz met een sprankje hoop

recensie: Editors - An End Has a Start

In 2005 verraste een viertal jongens uit Birmingham de muziekwereld met het album The Back Room, een verzameling zwartgallige nummers subliem gedragen door de diepe en warme stem van zanger Tom Smith. Het album was een doorslaand platina succes. Deze zomer is de band terug, met een album dat wat meer ‘pop’ is dan het wave/postpunk-debuut. Smith is als zanger sterk gegroeid en maakt hier en daar een zelfs een uitstapje naar een zoete ballad met clichéteksten.

An End Has a Start moet het hebben van de uptempo nummers, het inmiddels herkenbare gitaargeluid (net zo karakteristiek als bijvoorbeeld het gitaarspel van The Edge) en de donkere, diepe stem van Smith. Op het openingsnummer en tevens de eerste single Smokers outside the Hospital Doors duiken de heren meteen het diepe in. Het wrange beeld van de titel komt tot leven als Smith tergend langzaam de tekst van het refrein inzet terwijl tegelijkertijd de drums en de gitaren versnellen. Deze goed werkende truc wordt herhaald op Bones, dat voor het verschijnen van dit album al vaker in de livesets te horen was. De paniek en de angst zijn voelbaar: “Retreat, retreat, I’ve fallen at the low tide.” Editors speelt duidelijk met gevoelens van eenzaamheid en vervreemding, maar gelukkig is er altijd nog wat hoop die doorklinkt. Mede door de tweede zanglijnen en de extra pianopartijen klinkt An End Has a Start ook weidser en epischer dan het debuut.

Glad ijs

~


Met The Weight of the World, het derde nummer van het album, begeeft de band zich op glad ijs. De stem en de teksten van Smith zijn in de snellere nummers een doeltreffend instrument om de donkerte met een sprankje hoop te bezingen. In de ballads wordt het echter snel jengelig en clichématig. Waar in The Weight of the World de weltschmerz in de teksten het nummer nog overeind weet de houden, zakken de Editors bij Push Your Head towards the Air door het ijs. De ballad heeft een te hoog ‘alles-komt-goed’ gehalte:

“Now don’t drown in your tears babe
Push your head towards the air
Now don’t drown in your tears babe
I will always be there.”

De langzame zangpartij verandert hier in een zeurderige klaagzang zonder enige diepgang. Met name in de brug verandert Tom Smith opeens in Chris Martin die de wereld in zijn eentje probeert te redden. Dergelijke langzame popliedjes, uitmondend in een solootje met – jawel – het herkenbare Editors gitaargeluid van Chris Urbanowicz, zijn het slechtste wat Editors te bieden heeft. Gelukkig staat hier het nodige fraais tegenover, zoals het aangrijpende Escape the Nest, waarin het beklemmende gevoel van het leven in de grote stad zonder enkel uitzicht, wordt bezongen.

Tweedeling

Grofweg is het album in twee stukken te verdelen. De nummers die je meteen bij de strot grijpen en je niet meer loslaten, zoals Bones en The Racing Rats, en de langzame nummers als Well Worn Hand en Push Your Head towards the Air waarbij je na een halve minuut afhaakt. Door de eerdergenoemde prijsnummers kan An End Has a Start echter nog wel degelijk als een goede – zij het geen volwaardige – opvolger van The Back Room worden beschouwd. Vergeet alle vergelijkingen met Interpol en Joy Division; geniet gewoon van An End Has a Start, en pak zo af en toe nog even de debuutplaat erbij. Of ga kijken en luisteren op Lowlands of Pukkelpop deze zomer, want met hun zeer energieke set op Glastonbury vorige maand gaf Editors een indrukwekkend en veelbelovend visitekaartje af.