Muziek / Album

Het scepsis-syndroom

recensie: Guster - Ganging up on the Sun

.

De Amerikaanse band Guster dreigt ook te bezwijken aan het vermeende ‘scepsis-syndroom’. Deze viermansformatie uit Boston heeft een enorme fanatieke fanbasis in het thuisland en zag er onlangs hun vijfde studioalbum Ganging up on the Sun pieken met een nummer 25 notering in de Billboard 200. Maar wees eerlijk, had jij wel eens van Guster gehoord? Al vier platen uit en zo goed als onbekend in Europa. Ganging up on the Sun (die in de Verenigde Staten al in 2006 uitkwam) moet hier verandering in gaan brengen.

Zonnig geluid


~


Het is maar de vraag of dat gaat lukken. Allereerst bekt de bandnaam niet lekker; een guster lijkt wel een soort vreselijk gezwel. Maar oké, dat is subjectief gezever. De muziek die de band ten gehore brengt is melodieus en compositorisch behoorlijk origineel. Vooral de samenzang klinkt fraai en geven de harmonieën een zonnig geluid. Het nieuwe bandlid Joe Pisipia, voor het eerst te horen op dit album, is een multi-instrumentalist die durf toont door de ballade Ruby Falls een onalledaagse trompetsolo mee te geven of hypnotiserende pianoriedels te plaatsen onder Satellite en Manifest Destiny. Over Satellite gesproken, deze song komt zelfs verdomd dicht bij de perfecte popsong met het prettige orgeltje, het basloopje, de samenzang en de mooie breaks.

Scheve vergelijkingen

En toch is er iets mis met Guster. Voor Ganging up on the Sun had de band kunnen volstaan met de helft van het songmateriaal, want na de eerste helft van het album heeft de band zijn kruid verschoten (op het pakkende en stevige The Beginning of the End na dan). De tot single verkozen song One Man Wrecking Machine, die gaat over een ontevreden volwassen man die weer verlangt naar de brugklas, is monotoon en zeurderig en lijkt daarmee een verkeerde keuze voor een radiodoorbraak in Europa. Misschien is de band zelf ook een beetje in de war, want in het begeleidende persbericht beweert frontman Adam Gardner doodleuk dat Ganging up on the Sun een plaat is met een ‘classic rock feel’ (vergelijkingen met Tom Petty, The Band of Fleetwood Mac zijn niet van de lucht). Een wel erg scheve vergelijking, want deze plaat heeft werkelijk niets met classic rock te maken. Nee, Guster is tot op heden gewoon een redelijke pop/rockband die verantwoorde liedjes schrijft, niets meer en niet minder. En omdat wij in het oude continent zelf verzuipen in dit soort bandjes zal Guster niet opvallen in de massa. De Europese scepsis lijkt vooralsnog gerechtvaardigd.